My blueberry nights and days in Cinemaland*

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποτελεί τη γιορτή του ελληνικού κινηματογράφου (ή, ορθότερα, τη γιορτή του κινηματογράφου στην Ελλάδα). Βέβαια, για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ (κινηματογραφιστές, κριτικούς κινηματογράφου) δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια μέτρια, εσωστρεφή, σχεδόν τοπικιστική διοργάνωση, περιορισμένης καλλιτεχνικής αξίας, που κυρίως εξυπηρετεί τα συμπλέγματα και τη ματαιοδοξία των "κρατούντων" ή/και τα ρουσφέτια αλλήλων. Όλα αυτά, όμως, λίγο μ' ενδιαφέρουν.

.

Η τέχνη του κινηματογράφου ανέκαθεν αποτελούσε για μένα μια πόρτα στο όνειρο και στο ταξίδι μυαλού και ψυχής. Με το πέρασμα του χρόνου δε άρχισε ν' αποτελεί πολλά περισσότερα - κι έτσι, χωρίς μεγάλη δυσκολία, ανήχθη στην αγαπημένη μου πάγια και διαρκή ενασχόληση.

.

Η Θεσσαλονίκη, από την άλλη, με τον -στα όρια της γραφικότητας- μύθο της "απόλυτης ερωτικής πόλης" που την περιβάλλει, συνεχίζει ν' αποτελεί για μένα τον ιδανικότερο τόπο φθινοπωρινό-χειμερινο-ανοιξιάτικων διακοπών, έχοντας από καιρό κατακτήσει περίοπτη θέση στην καρδιά μου, ασκώντας μια απροσδιόριστη γοητεία και έλξη (που λίγη σχέση έχει με τον προαναφερθέντα μύθο).

.

Ο συνδυασμός των δύο, τοποθετημένος στο σωτήριον έτος 2007, μας κάνει το 48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το οποίο, με τη σειρά του, με έκανε να μαζέψω τα μπογαλάκια μου από τη γοητευτικά αποκρουστική Αθήνα και να "κοινωνήσω" επί τριήμερον τις φεστιβαλικές κινούμενες εικόνες, κλεισμένος σε κάποια από τις εννιά αίθουσες της διοργάνωσης. Οκτώ ταινίες σε δυόμισι μέρες δεν είναι και λίγες, ε (κι όμως, είναι! Σε σχέση, τουλάχιστον, με όσες θα ήθελα να έχω δει);

.

Ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη που δε συνοδεύτηκε από ατέλειωτες περιπλανήσεις (ημερήσιες ή νυχτερινές) - αλλά καθόλου δε με πείραξε. Βέβαια, τά 'φαγα τα τρίγωνά μου και τα εκμέκ καταΐφια μου (με καϊμάκι πάντα!), έκανα και τη μικρή βολτίτσα μου!

.

Συνειδητοποίησα και κάποια πράγματα, που δεν είναι της παρούσης. Ελπίζω, όμως, να γίνουν του μέλλοντος - και δη του άμεσου!

.

Όπως και νά 'χει, αυτή η φθινοπωρινή επίσκεψη στη νύμφη του Θερμαϊκού ήταν ένα μαγευτικό κινηματογραφικό ταξίδι, που πέρασε από μπροστά μου σαν ταινία κι έφυγε...

Η συνέχεια επί της οθόνης (αλλά και πέριξ αυτής)!

.

Υ.Γ.: Ρε συ, πάλι δεν είδα τις καλύτερες ταινίες;;;

Ακολουθεί επιλεκτικό φωτορεπορτάζ:

Η Προβλήτα Α' του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Ή η "καρδιά" του Φεστιβάλ.

Το μνημείο του αγνώστου κινηματογραφιστού (θα μπορούσε και νά 'ταν).

Το Κέντρο Τύπου, όπου σύχναζαν διάφοροι... τύποι, κάθε καρυδιάς (καρύδια!)...

"Ολύμπιον": το "παλάτι" του Φεστιβάλ Κινηματογράφου

Από δεξιά:

Γιώργος Χωραφάς, πρόεδρος του Φεστιβάλ (συμπαθής, αλλά λίγος).

Μιχάλης Λιάπης, υπουργός Πολιτισμού (εκτός τόπου, χρόνου ΚΑΙ πολιτισμού)

Χρήστος Ζαχόπουλος, γ.γ. υπουργείου Πολιτισμού (ουδέν σχόλιον)

Όσες φορές κι αν πάω στη Θεσσαλονίκη, το Λευκό Πύργο θα τον φωτογραφίσω, ο κόσμος να χαλάσει! Χαζοτουρίστας, τι περιμένετε;

.

Το χθες και το σήμερα αρμονικά (;) παρατεταγμένα στη λεωφόρο Νίκης

Τσιμπάει; Μπαααα...

Είναι τρελλλλοί αυτοί οι Σαλλλλονικιοί!
,

Φωτογραφίες: Εν πλω Urban Studio

* Ο τίτλος του ποστ αποτελεί παραλλαγή του τίτλου της ταινίας έναρξης του φετινού Φεστιβάλ.