Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007

Small music confessions

Θα γνωρίζετε, ασφαλώς (τουλάχιστον όσοι ανήκετε στο στενό φιλικό μου κύκλο - οι του διαδικτυακού κύκλου το μαθαίνετε τώρα!), ότι είμαι λάτρης της ελληνικής έντεχνης και ροκ μουσικής σκηνής. Δείχνω μια ιδιαίτερη προτίμηση στις μπαλάντες και στα τραγούδια που κάποιοι θα χαρακτήριζαν «μελαγχολικά». Εγώ, πάλι, θα τα ονόμαζα «ταξιδιάρικα».

Μου αρέσουν, επίσης, και λαϊκά τραγούδια, όπως, για παράδειγμα, αυτά που τραγουδά ο Μητροπάνος. Για να σας δώσω να καταλάβετε, να μια πρόχειρη λίστα με τους τραγουδιστές ή/και τραγουδοποιούς που μου αρέσουν (με αλφαβητική σειρά):
΄
Γιάννης Αγγελάκας, Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Αλουπογιάννης, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Σοφία Βόσσου, Δήμητρα Γαλάνη, Γλυκερία, Φοίβος Δεληβοριάς, Γιώργος Δημητριάδης, Ελένη Δήμου, Στάθης Δρογώσης, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Νίκος Ζιώγαλας, Παντελής Θαλασσινός, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Βασίλης Καζούλλης, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Κίτρινα Ποδήλατα, Γιάννης Κότσιρας, Μανώλης Λιδάκης, Λουδοβίκος των Ανωγείων, Κώστας Μακεδόνας, Σωκράτης Μάλαμας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Δημήτρης Μητροπάνος, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Γιώργος Νταλάρας, Όναρ, Νίκος Παπάζογλου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μιλτιάδης Πασχαλίδης, Παύλος Παυλίδης, Ορφέας Περίδης, Νίκος Πορτοκάλογλου, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Πυξ Λαξ, Μάνος Πυροβολάκης, Διονύσης Σαββόπουλος, Ζακ Στεφάνου, Διονύσης Τσακνής, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Μανώλης Φάμελλος, Μιχάλης Χατζηγιάννης.
Επίσης, βγάζω το καπέλο στους συνθέτες: Μάνο Λοϊζο, Μάνο Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο, Σταμάτη Σπανουδάκη και Σταμάτη Κραουνάκη.

Με την ξένη μουσική δεν είχα ποτέ… επίσημη σχέση (κάτι one night stand μόνο)! Μη με ρωτήσετε για τίτλους τραγουδιών, ονόματα συγκροτημάτων, δίσκους και ό,τι άλλο έχει να κάνει με μουσική της αλλοδαπής, διότι έχω πλήρη μεσάνυχτα! Όχι, βέβαια, επειδή είμαι… εθνικιστής στον πολιτισμό, αλλά απλά επειδή δεν έχω εντρυφήσει στη μουσική άλλων κρατών.

Ωστόσο, πολύ συχνά θα με πιάσετε να σιγοτραγουδάω ξένα τραγούδια ή ν’ ακούω ένα ξένο τραγούδι στο ραδιόφωνο και να φωνάζω: «φοβερό κομμάτι αυτό»! Μη ρωτήσετε, όμως, ποιος το λέει ή ποιος είναι ο τίτλος του - δεν θα ξέρω να σας πω.

Αφορμή γι’ αυτό το ποστ (που σας τυραννάει τόση ώρα) στάθηκε μια συζήτηση που είχα με ιδιαιτέρως προσφιλές μου πρόσωπο περί ανέμων, υδάτων και… μουσικής. Επιδοθήκαμε σ’ ένα ιδιότυπο τεστ μουσικών γνώσεων, το αποτέλεσμα του οποίου ήταν αποκαρδιωτικό ως προς την επάρκειά των γνώσεών μου για τη διεθνή μουσική σκηνή (αλλά άκρως ενθαρρυντικό ως προς τις γνώσεις μου για το εγχώριο τραγούδι)!

Βάλθηκα, λοιπόν, σήμερα να καταγράψω όλα τα ξένα τραγούδια που μου έχουν κάνει «κλικ» τον τελευταίο καιρό, για ν’ αποδείξω (στον εαυτό μου και όχι μόνο!) ότι έχω συνείδηση και γνώση του τι ακούω, όταν το ακούω (δεν τα κατάφερα, τελικά!).

Ιδού, λοιπόν, το… Top 60 των ξένων τραγουδιών με τα οποία έχω «κολλήσει» τους τελευταίους μήνες (ή εβδομάδες) και τα οποία περιήλθαν στην κατοχή μου, είτε σε cd, είτε σε μορφή mp3, στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου (και στο mp3 player μου)! Σας τα συνιστώ ανεπιφύλακτα (η σειρά είναι απολύτως τυχαία)!

1) Nothing in my way - Keane
2) Te busque - Nelly Furtado, feat. Juanes
3) Erase/Rewind - The Cardigans
4) Red, red wine - UB40
5) Save room - John Legend
6) Lucky you - Lighting Seeds
7) She will be loved - Maroon 5
8) If you tolerate this - Manic Street Preachers
9) Ordinary day - Dolores O’ Riordan
10) Not over - Erik Faber
11) Don’t dream it’s over - Crowded House
12) One - Mary J. Blige, feat. U2
13) Perfect situation - Weezer
14) Too little too late - Jojo
15) Here without you - 3 doors down
16) Save tonight - Eagle-Eye Cherry
17) Black, black heart - David Usher
18) Bird of Paradise - Snowy White
19) Closer - Travis
20) Mexican moon - Concrete Blonde
21) Dust in the wind - Kansas
22) No promises - Shayne Ward
23) Truly, madly, deeply - Savage Garden
24) Your love alone is not enough - Manic Street Preachers
25) I saved the world today - Eurythmics
26) Relax, Take it easy - Mika
27) I ‘m like a bird - Nelly Furtado
28) Sometimes love just ain’t enough - Patty Smyth & Don Henley
29) Because I love you - Stevie B
30) Always somewhere - Scorpions
31) The passenger - Iggy Pop
32) Angie - The Rolling Stones
33) Lazarus - Porcupine Tree
34) Wake me up when September ends - Green day
35) Rewind - Paolo Nutini
36) Bella luna - Jason Mraz
37) The blower’s daughter - Damien Rice
38) Clocks - Coldplay
39) El corazon - Arno Elias
40) Lady D’ Arbanville - Cat Stevens
41) Partons vite - Kaolin
42) The sound of silence - Simon and Garfunkel
43) U-Turn (Lili) - Aaron
44) Sunny came home - Shawn Colvin
45) Mad about you - Hooverphonic
46) Sing - Travis
47) Holiday - Scorpions
48) Lovefull - The Cardigans
49) Tonight - Reamonn
50) Goodnight moon - Shivaree
51) All good things (Come to an end) - Nelly Furtado
52) Bad day - Daniel Powter
53) Carnival - The Cardigans
54) With or without you - Keane (ναι, των U2 είναι!)
55) 7 seconds - Neneh Cherry, Youssou N' Dour
56) Nothing else matters - Metallica
57) The last time - Keane
58) My favourite game - The Cardigans
59) Summer wine - Ville Valo & Natalia Avelon
60) Quando, quando, quando - Michael Buble feat. Nelly Furtado

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007

Μια βόλτα στη Βουλιαγμένη

Τρίτη μεσημέρι. Ο υδράργυρος χτυπάει 45άρια. Το δωμάτιο θυμίζει θάλαμο αερίων. Το τηλεφώνημα δείχνει το δρόμο προς τη λύτρωση.
Σε πέντε λεπτά είμαι έτοιμος. Η ατμόσφαιρα έξω αποπνικτική. Περπατάω στον πυρακτωμένο δρόμο. Μπροστά του ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες γίνεται παραμυθάκι για παιδιά του νηπιαγωγείου.

Καθώς προχωράω, νιώθω το ίδιο αίσθημα όπως όταν ανοίγεις τον αναμμένο φούρνο και βάζεις το κεφάλι σου μπροστά στο φαγητό που ψήνεται. Κυριολεκτικά!
΄
Σε συναντώ στη στάση και αμέσως η θερμοκρασία πέφτει. Χίλια κλιματιστικά των 100.000 BTU με χτυπούν κατακέφαλα! Επιτέλους, δροσιά!

Ξεκινάμε. Πρώτη φορά φτάνω τόσο γρήγορα στην παραλιακή! Ή έτσι μου φάνηκε;

Το "Tαξίδι στα Κύθηρα"στη Βουλιαγμένη, όπως το πάρει κανείς- έχει ξεκινήσει! "Να είμαστε συνεχώς μεθυσμένοι" κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, μας προτρέπει ο Μπωντλαίρ.

Το γυρίζω σε Όμηρο! Πρώτη φορά που η διαδρομή παραμερίζει και "μεταβιβάζει" την ανεκτίμητη αξία της στον προορισμό, στην Ιθάκη. Το ταξίδι -και οι εμπειρίες που αυτό προσφέρει- ήταν, απλώς, τα προεόρτια. Κι εμείς ευχηθήκαμε να είναι σύντομος ο δρόμος κι όχι μακρύς (ζητώντας προκαταβολικά συγγνώμη απ' τον Καβάφη)!
΄
Φτάνουμε. Βουτάμε σχεδόν αμέσως. Ο δικός σου βυθός είναι απείρως καλύτερος από του Χατζηγιάννη! Μπαινοβγαίνουμε στη θάλασσα, κάνοντας «τα δικά μας»!

Πάμε στο κυλικείο. Το ρεύμα έχει κοπεί εδώ και μία ώρα. Ούτε φρεντοτσίνο, ούτε γρανίτα, ούτε καν παγωμένο νερό! Ε, και; Εμείς ξέρουμε να ξεδιψάμε κι αλλιώς!
Αποφασίζουμε να μείνουμε κι άλλο. Η επιλογή μας δικαιώνει!

Όσοι πηγαίνουν στη Βουλιαγμένη
Λέει ένας νόμος παλιός
Νύχτα με φεγγάρι
Κι είναι λίγο πιωμένοι
Πάντα τη βρίσκουν αλλιώς

All day soundtrack: "Στη Βουλιαγμένη" - Λουκιανός Κηλαηδόνης

Φωτογραφία: Εν πλω Sea Studio

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007

Το κύμα που έβαλε φωτιά στο Γκάζι

Φρεσκάδα, νιάτα, αγάπη, έρωτας, πάθος, τρέλα, νεύρο, κέφι, φαντασία, μαγεία, φιλία, ελευθερία. Ήταν όλα εκεί! Ήταν όλοι εκεί!
΄
Χιλιάδες 16άρηδες (και 15άρηδες και 17άρηδες και 18άρηδες, μέχρι και μια γιαγιά είδα να χορεύει!) -στην κυριολεξία το μέλλον αυτού του τόπου- κατέκλυσαν το τριήμερο 23-25 Ιουνίου το Γκάζι, εκεί όπου "στεγάστηκε" το 3ο Φεστιβάλ Μαθητικών Συγκροτημάτων "Schoolwave 2007", που διοργάνωσε το περιοδικό "Schooligans" (το οποίο από τον Οκτώβριο θα κυκλοφορεί με "ΤΑ ΝΕΑ - Σαββατοκύριακο").

Ο πολυχώρος εκδηλώσεων του δήμου Αθηναίων γέμισε από τις ανάσες, τον ιδρώτα, τα δάκρυα -ενίοτε- και τα "vibes" αμέτρητων πιτσιρικάδων που, είτε πάνω στη σκηνή ως τραγουδιστές και μουσικοί, είτε κάτω από αυτήν ως κοινό, βροντοφώναξαν (εις ώτα μη ακουόντων;) "είμαστε εδώ! Έχουμε άποψη και λόγο! Ακούστε μας, επιτέλους!!!"!
΄
Δεν είχα ποτέ σχέση με τη μουσική ως δημιουργός. Ούτε, φυσικά, συμμετείχα σε μουσικό συγκρότημα (στο σχολείο μας είχαμε κάνα-δυο). Το ζήλεψα, όμως, το "Schoolwave". Με ζήλια άδολη. Θες επειδή όταν πήγαινα εγώ σχολείο δεν υπήρχαν "τέτοια πράγματα"; Θες επειδή θά 'θελα να το παρακολουθήσω με το "βλέμμα" (και το μυαλό) ενός 16άρη κι όχι ενός -σχεδόν- 26άρη; Θες επειδή τη διοργάνωση την έχει αναλάβει ένα ΤΕΛΕΙΟ μαθητικό περιοδικό (το δικό μας, τότε, δεν το έφτανε ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι - κι ήμουν και αρχισυντάκτης του, τρομάρα μου!);

Απόψε γύρισα για λίγο πίσω, στα ξένοιαστα μαθητικά μου χρόνια. Διαπίστωσα ότι η σημερινή γενιά των εφήβων (τουλάχιστον ένα σημαντικό τμήμα της) δεν σαπίζει όλη μέρα στις καφετέριες, δεν αποβλακώνεται απ' το πρωί ως το βράδυ με Playstation και δεν ακούει -μόνο- Καλομοίρα και Νίνο.

΄
Κύριοι βουλευτές: Κάνατε τον κόπο να πατήσετε το πόδι σας στο Γκάζι αυτό το τριήμερο, έστω για λίγα λεπτά; Μάλλον όχι. Αν το κάνατε, θα ερχόσασταν -ίσως για πρώτη φορά στη ζωή σας- σε επαφή με το πιο υγιές κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Κρίμα.

Υ.Γ. 1: "Schooligans", σας ευχαριστώ που με... ξεschoolηκιάσατε απόψε! Ακολουθεί δυνατή συναυλιακή εβδομάδα και το "Schoolwave" ήταν η καλύτερη προθέρμανση!

Υ.Γ. 2: Ο καραγκιόζης που πέταξε το κωλόχαρτο, αλλά και ο ανεγκέφαλος που πέταξε το κουτάκι με το "Sprite" στη σκηνή, να τα βάλουν εκεί που ξέρουν (με το συμπάθιο)!

Φωτογραφίες: Εν πλω Mobile Studio

Διήμερο στη Θεσσαλονίκη

Οι γραμμές του τρένου χαράζουν την πορεία προς το όνειρο.
Ο Λευκός Πύργος φαντάζει πιο σκούρος από ποτέ, μπροστά στο άσπρο σου κορμί.
Η νύμφη του Θερμαϊκού πήρε απόψε τη μορφή σου.
Το ραδιόφωνο υμνεί το μαγευτικό φεγγάρι κι εγώ τη Μούσα που σ’ ερωτεύτηκε και σε έλουσε με το Φως της.
Τα εκτός προγράμματος ταξίδια μαζί σου είναι η αδυναμία μου!

On the road soundtrack: «Τα κόκκινα γυαλιά των εμιγκρέ» - Σταμάτης Κραουνάκης, Χαρά Αργυροπούλου
Night Thermaikos Gulf soundtrack: «Bella Luna» - Jason Mraz
Returning to Athens soundtrack: «Lane Moje» - Zeljko Joksimovic


Η φωτογραφία είναι από άλλη μία -ανοιξιάτικη- εξόρμηση στη Θεσσαλονίκη. Τώρα δεν είχα καιρό για λήψεις!

Σκυλίσια ζωή

Εσπερινό λουτρό εις τους πίδακας του Συντάγματος.
΄
Τα ζώα είναι πιο έξυπνα απ' τους ανθρώπους. Τη βγάζουν "τζαμπέ" στον καύσωνα, χωρίς κλιματιστικό!

Τρίτη 19 Ιουνίου 2007

Κατώφλι: Το νέο στέκι της νεολαίας

Πολλές φορές είχα κάνει την ίδια επισήμανση, χωρίς, όμως, να δώσω ιδιαίτερη σημασία και χωρίς να επεξεργαστώ καταλλήλως την πληροφορία στο μυαλό μου. Είτε επειδή, όταν το έβλεπα, βιαζόμουν να πάω στη δουλειά, είτε επειδή γυρνούσα κουρασμένος απ’ αυτή, είτε επειδή ήμουν έξω για βόλτα και είχα το ενδιαφέρον μου στραμμένο αλλού – και σίγουρα όχι σε κοινωνιολογικού περιεχομένου αναλύσεις. ;

Φαίνεται, όμως, ότι ο διεστραμμένος μου εγκέφαλος και το ανεπίγνωστο υποσυνείδητό μου προέβαιναν κρυφά σε όλες τις απαραίτητες διεργασίες όλον αυτό τον καιρό που το αλλοπρόσαλλο συνειδητό μου αναλίσκετο στην παρακολούθηση κάποιας ταινίας σε θερινό κινηματογράφο του Θησείου ή στην κατάποση μοχίτο σε μπαρ της ευρύτερης περιοχής του ιστορικού κέντρου των Αθηνών, «παιζόντάς το» Έρνεστ Χέμινγουεϊ, στις βραδινές του εξορμήσεις στην Αβάνα.

Η σκέψη ωρίμασε και καταστάλαξε. Ξεκίνησε ως επιστημονική παρατήρηση, απέκτησε λογική συνέπεια και, τελικά, έλαβε τη μορφή του επιστημονικού συμπεράσματος. Ενός συμπεράσματος που συνοψίζεται στον παρακάτω τίτλο: «Τα κατώφλια των πολυκατοικιών έγιναν το νέο στέκι της νεολαίας»!

Όχι, δε με χτύπησε ο Ήλιος, ούτε ήπια πολύ μοχίτο (άλλωστε, σιγά μη μεθύσεις με μοχίτο!). Ωστόσο, στιγμιότυπα σαν αυτό που απεικονίζεται στη φωτογραφία έχουν πληθύνει… επικινδύνως τους τελευταίους μήνες, σε βαθμό που συνιστούν, πλέον, νέα μόδα. Νεαρές και νεαροί, μαθήτριες και μαθητές γυμνασίων και λυκείων, καταλαμβάνουν τις εισόδους των πολυκατοικιών και παραμένουν εκεί επί ώρες κάνοντας ό,τι πιο πιθανό και απίθανο μπορείτε να φανταστείτε! Έχουν, μάλιστα, δημιουργήσει το μικρόκοσμό τους στα όρια του κατωφλιού της πολυκατοικίας τους: εκεί ερωτεύονται, εκεί χωρίζουν, εκεί διαβάζουν, εκεί κολατσίζουν, εκεί διευρύνουν τους μουσικούς τους ορίζοντες, εκεί δίνουν… νέα διάσταση στην επικοινωνία.

Ξεκινώ από το τελευταίο. Πόσες φορές δεν έχετε συναντήσει κοριτσόπουλα ή και αγόρια να στέλνουν μανιωδώς γραπτά μηνύματα από το κινητό τους σε χίλιους δυο προορισμούς (ή στον «έναν και μοναδικό» προορισμό), καθήμενα -σχεδόν ξαπλωμένα!- στο κατώφλι της πολυκατοικίας τους (ή κάποιας πολυκατοικίας, τέλος πάντων). Πολλές φορές δε είναι… καλωδιωμένα με ακουστικά, παραμένοντας ωστόσο αμίλητα. Όπερ σημαίνει είτε ότι περιμένουν κλήση (αλλά ματαίως, διότι τα έχουν φτυσμένα), είτε ότι -παράλληλα με τις τηλεπικοινωνιακής φύσεως δραστηριότητές τους- ακούνε και μουσική.

Κι εδώ έρχομαι στη διεύρυνση των μουσικών οριζόντων, στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω. Τόση ώρα που κάθονται εκεί οι νεαροί κι οι νεαρές, με τα i-pod και τα λοιπά mp3 players ανά χείρας, δεν μπορεί παρά να έχουν μετατραπεί σε κινητές μουσικές εγκυκλοπαίδειες! Τύφλα να ‘χουν οι πλέι-λιστ των ραδιοφωνικών σταθμών! Εισηγούμαι να τους αποσταλεί αυτοδικαίως (με κούριερ) το πτυχίο του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου!
Υπάρχουν, βέβαια, πολλές φυλές «ακροατών του κατωφλιού» (ανεξαρτήτως φύλου):

- Ο «χαβαλές», που, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο κατώφλι, ακούει τα «άπαντα» του «Je t’ aime» (Βας-Βας, Γαρδούμπα-Ντονέρ κ.λπ.).
- Ο «ρομαντικός», που ξημεροβραδιάζεται στο κατώφλι ακούγοντας τις τελευταίες επιτυχίες του Χατζηγιάννη.
- Ο «ποιοτικός», που στο κινητό του ή στη φορητή του συσκευή εναλλάσσονται ο Δεληβοριάς με τον Φάμελλο, οι Κατσιμιχαίοι με τον Καζούλλη, ο Παπακωνσταντίνου με τον Τσακνή, η Αλεξίου με τον Αλκίνοο κ.ο.κ.
- Ο «λαϊκοπόπ» που «τη βρίσκει» με τα τελευταία σουξέ του Μαρτάκη, του Μακρόπουλου και της Ζήνα.
Σπανιότερα συναντάς τις φυλές του χεβιμεταλά, του γκοθά του παλαιο-ροκά και πάει λέγοντας. Απορία: δεν σας τελειώνει ποτέ η μπαταρία;

Οι… «κατώφλειες» δραστηριότητες, όμως, δεν σταματούν εκεί. Στα κατώφλια τα παιδιά ερωτοτροπούν, ανταλλάσσουν τα πρώτα τους χάδια (έως και μπαλαμούτια), φιλιά και χαστούκια και, ενίοτε, συνάπτουν ή διαλύουν δεσμούς.

Πόσα βρισίδια ή γλυκόλογα δεν έχει πάρει τ’ αφτί μου (όλως… «τυχαίως» – εγώ απλώς περνούσα!) μεταξύ ζευγαριών που κάθονται στις εισόδους των κτιρίων; Πόσα χαϊδολογήματα δεν έχω δει, με «ερωτικό σάουντρακ» τη μουσική του mp3 (κρίμα που δεν μπορούσα ν’ ακούσω τι έπαιζε. Ελπίζω όχι τα «παρατράγουδα». Δε λέει τώρα να λες: «σ’ αγαπάω, ζωούλα μου» και ν’ ακούγεται το «τας-τας-τας-κεμπάπ, ντονέρ»!); Σε πόσες ατελείωτες αγκαλιές δεν έχω γίνει μάρτυρας – εγώ και το φιλόξενο μάρμαρο του κατωφλιού, το οποίο ευγενώς προσφέρονται να σκουπίσουν με τα παντελόνια και τα τι-σερτ τους οι εν λόγω νεαροί και νεαρές, απαλλάσσοντάς το από τη σκόνη, τα σκουπιδάκια, τα μικρόβια κ.λπ.;

Πάντως, οι μοναχικοί «κατωφλάρηδες»το… ρίχνουν στο διάβασμα. Κι εκεί, όμως, υπάρχουν φυλές και φυλές κατωφλο-αναγνωστών:

- Οι «παλίμπαιδες», τους οποίους θα δεις να διαβάζουν από «Αλμανάκο» και «Μίκυ Μάους», μέχρι «Λούκι Λουκ» και «Ποπάι».
- Οι «χαζογκόμενες», που κατά κανόνα θα τις δεις με το «Κοσμοπόλιταν» στο χέρι (ή με την «Κατερίνα», αν είναι κάτω των 15).
- Οι «φίλαθλοι», που διαβάζουν «Πρωταθλητή», «Ντέρμπι» ή «Ώρα για σπορ» - αναλόγως της απόχρωσης, ερυθράς, πράσινης ή κίτρινης.
- Οι «ψαγμένοι», που διαβάζουν μετά μανίας «Περισκόπιο της επιστήμης», «Science Illustrated», άντε και «Φόκους» οι πιο… λάιτ.
- Οι «σινεφίλ», το «Ευαγγέλιο» των οποίων είναι το «Σινεμά» (και το «Cahiers du Cinema», για τους γαλλομαθείς).
- Οι «ποιοτικοί» (της αντίστοιχης μουσικής κατηγορίας), που είναι φανατικοί αναγνώστες του «Διφώνου».
- Οι «πολιτικοποιημένοι», που έχουν φροντίσει να εγγραφούν συνδρομητές στη «Νέμεσιν» ή στο «Αντί» (ο ταχυδρόμος που τα φέρνει, δεν χρειάζεται να χτυπήσει το κουδούνι. Τους τα παραδίδει απευθείας στο κατώφλι!).
- Οι «newsfreaks» που διαβάζουν «Νέα», «Ελευθεροτυπία» ή «Καθημερινή» (τις Κυριακές «Πρώτο Θέμα»).
- Οι «αστροπαρμένοι», που δεν κάνουν βήμα (έτσι κι αλλιώς, αφού είναι… «κολλημένοι» με το κατώφλι!) χωρίς το «Άστρα και Όραμα».
- Οι «ταξιδιάρες ψυχές», που ετοιμάζουν νοερά τις βαλίτσες τους ξεφυλλίζοντας το «Passport» και το «Traveller’s ICONS».
- Οι «οικολογικώς ανησυχούντες», που δεν πάνε πουθενά (σε… άλλο κατώφλι, δηλαδή!), χωρίς το «Geo» και το «National Geographic».
- Οι «fitness», που ξεκοκκαλίζουν το «Vita», το «Forma» ή το «Men’s Health».
- Οι «wannabe πετυχημένοι μπίζνεσμαν και τεκνά, στη συσκευασία του ενός», που πίνουν μονορούφι την ύλη του «Esquire» και του «Status».
- Οι «freestylers», που δεν παραλείπουν να αγοράσουν το τελευταίο τεύχος του «Free», μόλις βγει στα περίπτερα (καλά, ακόμη να καταλάβουν πόσο «δήθεν» είναι;).
- Οι «θεούσες» που διαβάζουν «Προς την Νίκην» και «Τόλμη».
- Οι «τρέντι», που διαβάζουν «Κλικ», «Νίτρο» κ.λπ.
- Οι «τσοντόβιοι», που στο ένα χέρι κρατούν ευλαβικά το «Penthouse» ή το «Playboy» και στο άλλο… καταλαβαίνετε…!

Ε, δε μπορεί! Τόση ώρα που κάθεσαι στο κατώφλι (και διαβάζεις, ακούς μουσική ή μπαλαμουτιάζεσαι) θα πεινάσεις κάποια στιγμή! Στην περίπτωση αυτή, άνοιξε την τσάντα σου (ναι, την κουβαλάς πάντα στο δεύτερο σπίτι σου, το κατώφλι) και βγάλε το «3 Bit» που αγόρασες πριν από λίγο απ’ το περίπτερο. Εναλλακτική επιλογή τα «Lay’s Sensations» ή ένας πύραυλος «Magnum» - μόνο που για να τον… «γλείψεις» (ακολουθώντας την προτροπή της διαφήμισης), πρέπει απαραιτήτως να εγκαταλείψεις το αγαπημένο σου κατώφλι, διότι αν τον έχεις πάρει από πριν και τον έχεις βάλει στην τσάντα, το πιθανότερο είναι να έχει γίνει μιλκ-σέικ, για να μην πω απλό γάλα…

Άνθρωποι σας κι αυτούς που περιέγραψα έχουν γίνει πλέον οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας -ή, για να ακριβολογώ- του διπλανού κατωφλιού! Όπου και να κοιτάξεις, θα τους δεις εκεί, πιστούς στο ραντεβού τους. Στην αρχή νόμιζα ότι κάθονταν στο κατώφλι για λίγο, για να ξαποστάσουν, για να δέσουν τα κορδόνια των παπουτσιών τους ή επειδή περιμένουν κάποιον. Όμως, έκανα λάθος. Το κατώφλι έχει γίνει γι’ αυτούς το απόλυτο στέκι! Το «χοτ-σποτ» της σεζόν!

Μακάρι να μπορούσα να γίνω κι εγώ σαν αυτούς. Όμως, δεν θα δει ποτέ κανείς τις ερωτοτροπίες μου και τα καβγαδάκια μου. Δεν θα μ’ ακούσει ποτέ κανείς να μιλάω στο κινητό, να ακούω μουσική ή να γλείφω το «Μάγκνουμ» μου…
Δυστυχώς, η πολυκατοικία μου έχει πιλοτή!

Σάββατο 16 Ιουνίου 2007

Καλημέρα, αγάπη μου

Απ' το γαλάζιο ουρανό τον Ήλιο φέρνω κάτω
Κοχύλια βρίσκω μαγικά στης θάλασσας τον πάτο

Για να στα στείλω την αυγή γλυκά να σε ξυπνήσουν
Το πιο όμορφο τραγούδι τους για να σου τραγουδήσουν

Και να σου πουν πως δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου
Και πως πεθαίνω να βρεθώ μέσα στην αγκαλιά σου!

Κυριακή 10 Ιουνίου 2007

The sky-train

Αυτό είναι για τους αγγλόφωνους φίλους μου:
This is for my anglophone friends:

I travelled far for many years
With only your voice in my ears
With only your image in my eyes
I thought it was true, but it was lies

You left me alone in the deep sea
Now only sadness is what I see
Now only sorrow is what I hear
Cause you ‘re away, too far from here

I wish the clouds could stop the rain
And take me with them in their sky-train
Which only has one destination
Your little heart, my only nation…

Σάββατο 2 Ιουνίου 2007

Καληνύχτα, αγάπη μου














Απόψε που θα κοιμηθείς θα στείλω το φεγγάρι
Να έρθει στο κρεβάτι σου να γίνει μαξιλάρι


Θα στείλω τους αστερισμούς να γίνουνε σεντόνι
Επάνω στο κορμάκι σου, ποτέ να μην κρυώνει

Από τα αστέρια του ουρανού θα βρω το πιο μεγάλο
Πάνω απ' το προσωπάκι σου να φέγγει θα το βάλω

Θα στείλω απ' τη θάλασσα το πιο όμορφο κοχύλι
Για να σου δώσει τρυφερά γλυκό φιλί στα χείλη

Και να σου πει πως σ' αγαπώ και σ' έχω στην καρδιά μου
Και μέσα στην ψυχούλα μου, γλυκιά πριγκίπισσά μου...

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Νέο ποστ!

Επιστρέφω, διότι (προ)εκλήθην από την Ηλιαχτίδα να συμπληρώσω…

Το ερωτηματολόγιο του Προυστ

Ορίστε, λοιπόν:

1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Να είμαι σε θέση να πω: «δε με νοιάζει ό,τι κι αν γίνει. Μαζί μπορούμε να τα νικήσουμε όλα» (και να είναι πράγματι έτσι…).

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης (δε λέει να απολυθώ σε τέτοιους περίεργους καιρούς!).

3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Σήμερα το απόγευμα.

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι...
Η συντηρητική παρορμητικότητα.

5) Το βασικό ελάττωμά σας;
Η έλλειψη αποφασιστικότητας (ευτυχώς όχι πάντα).

6) Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;
Σε αυτά που έχω κάνει ή ξέρω ότι μπορεί να κάνω κι εγώ («ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω»). Επίσης σε όλα όσα δεν έγιναν σκοπίμως ή δεν έχουν επαναληφθεί (κατ' εξακολούθησιν).

7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με καμία. Ωστόσο, θαυμάζω τον Χριστό και τον Γκάντι.

8) Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;
Εκείνοι που «αδράχνουν τη μέρα», απολαμβάνουν τις μικρές, καθημερινές και -φαινομενικά- «ασήμαντες» στιγμές της ζωής και ζουν το «σήμερα» (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αδιαφορούν για το «αύριο»). Μακάρι να γίνω ένας απ’ αυτούς.

9) Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Στη Σμύρνη.

10) Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Φρέντυ Γερμανός, Γιάννης Ξανθούλης.

11) Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Τον ανδρισμό.

12) …και σε μια γυναίκα;
Την -πάσης φύσεως και παντός είδους- στοργικότητα.

13) Ο αγαπημένος σας συνθέτης;
Ο Μάνος Λοΐζος.

14) Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;
«Τσιγάρο ατέλειωτο», του Σωκράτη Μάλαμα (φέρνοντας στο νου την ερμηνεία της Χαρούλας, του Ιωαννίδη και του Μάλαμα, απ’ το πρόσφατο «λάιβ»).

15) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
«Το καπλάνι της βιτρίνας», της Άλκης Ζέη. Τότε. Έκτοτε, πολλά άλλα που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα στο μυαλό μου.

16) Η ταινία που σας σημάδεψε;
«Στάσου πλάι μου», όταν την είχα πρωτοδεί, στην αρχή της εφηβείας μου. Έπειτα, δεκάδες άλλες έγιναν «σημεία αναφοράς».

17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Δεν έχω αγαπημένο ζωγράφο.

18) Το αγαπημένο σας χρώμα;
Το γαλάζιο.

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το γεγονός ότι κατάφερα να κάνω κάποια (συγκεκριμένα) πράγματα που κάποτε θεωρούσα ακατόρθωτα (και, μάλιστα, σε συντομότερο -απ' ό,τι πίστευα- χρονικό διάστημα).

20) Το αγαπημένο σας ποτό;
Το κρασί.

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Για ό,τι δεν έκανα επειδή φοβόμουν ότι θα το μετανιώσω…

22) Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;
Την κακία.

23) Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Μα... δεν γράφω (στο μπλογκ)! Η αγαπημένη μου ασχολία, πάντως, είναι ο κινηματογράφος. Έχω ανακαλύψει έναν δεύτερο, μαγικό κόσμο εκεί.

24) Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ότι θα βλέπω τα χρόνια να (με) προσπερνούν, χωρίς να κάνω πράξη τα όνειρά μου.

25) Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν κρίνω ότι η αλήθεια θα βλάψει (εμένα ή τους γύρω μου) περισσότερο από το ψέμα, αν ειπωθεί.

26) Ποιο είναι το μότο σας;
«Πόσο γρήγορα περνά ο καιρός…»

27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Πλήρης. Και μακάρια.

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
«Καλωσήρθες».

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Σε αυτή της αναπάντεχα δημιουργικής αποδόμησης (της ύπαρξής μου).