Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2007

Season's greetings

Ψεύτικοι καιροί...
Κενοί καιροί...
Στρεβλοί καιροί...
Θυμίζουν βιντεογκέιμ νέας τεχνολογίας.

Μέσα σ' αυτό το ψέμα που μας κατακλύζει, κάπου εκεί πνίγηκε κι η αγάπη. Όμως, όσα ψέματα και να πούμε, ό,τι και να εφεύρουμε, αυτή δεν μπορούμε να την ξεγελάσουμε.

Πάνω απ'τα ΑΤΜ και τα autodafe
Πάνω από τα Goody's και τα Flocafe
Πάνω απ' τα ringtones και τα SMS
Σε κοιτάζει η αγάπη σου που ξέχασες

Και γελάει μαζί σου που όλο ξενυχτάς
Και καινούργια στέκια φτιάχνεις για να πας
Και καινούργιες λέξεις ενώ θες να πεις

Σ' αγαπώ, φοβάμαι να'ρθω
Να σε ξαναβρώ, κι όπως παλιά να σου πω
Πόσο σ'αγαπώ, μόνο για σένα είμαι εγώ
Θέλω απλά να ζω, δίπλα σου κάθε λεπτό

Κάνουμε τα πάντα για να γίνουμε Θεοί... Μα αυτό που καταφέραμε είναι να χάσουμε ακόμη και την ανθρωπιά μας και ν' ανατρέχουμε στο παρελθόν για να μας τη θυμίσει...

Τα πάντα για να αιχμαλωτίσουμε το φεγγάρι
Νά 'ναι δικοί μας οι κρατήρες κι ο κρύος καπνός
Ένα γερόντιο μες στα λάπτοπ μας συσσωρεύει
Φωτογραφίες απ' την αγάπη μας κι mp3
Κι ένας αέρας για πολύ λίγο μας χαϊδεύει
Μετά «αποθήκευση», «επικόλληση», «διαγραφή»

Καταφέραμε να γίνουμε ξένοι. Για τους άλλους και για τον εαυτό μας...

Νιώθω τόσο μόνος μου δίχως ταίρι και γενιά
Δεν καλμάρει ο πόνος μου με αντιβιοτικά
Με φρου-φρου και μ' αρώματα με μισθούς κι επιδόματα
Και με vivident φιλιά.

Αν εσείς τη βρίσκετε με βουτιές μες στο ρετρό
Χάνεστε και βρίσκεστε σε ταξί και σε μετρό
Αν πετάτε τον έρωτα στης ζωής τ' ασιδέρωτα
Τότε εγώ δεν είμαι εδώ.

Ζούμε στην εποχή που η αγάπη φαίνεται πως δεν έχει θέση. Προέχουν άλλες, πιο σημαντικές, "αξίες"...
Κι όμως. Η αγάπη είναι κάπου εκεί και μας περιμένει...

Η εποχή μύριζε θειάφι, παντού κυκλοφορούσε χρήμα
Και από τα κάμπριο που δονούνταν βρεγμένα ανέμιζαν μαλλιά
Η αγάπη μες σ' αυτό το κάδρο ήταν του δρόμου οι πικροδάφνες
Έμοιαζε νά 'ναι εκτός πεδίου μα υπήρχε μες στη μυρωδιά

Η στρεβλή εποχή έχει στρεβλώσει και το αισθητήριό μας... Στο χέρι μας είναι να το επαναφέρουμε στη θέση του...

Έχω μπροστά μου συνεχώς έναν καθρέφτη
Που μ' εμποδίζει ό,τι είναι πίσω του να δω
Δεν έχω δει ποτέ μου πιο μεγάλο ψεύτη
Και το χειρότερο, είναι όμοιος εγώ...

Μα εγώ θα κάνω τον καθρέφτη μου κομμάτια
Ξέρω ότι αυτό που κρύβει πίσω του είσαι εσύ
Εσύ που ψάχνεις μεσ' τα μαύρα σου τα μάτια
Να καθρεφτίζεις μόνο εμένα στην ζωή

Κι ας αφήσουμε όσους κρατούν σήμερα τα "ηνία" να οδηγηθούν -μαζί με το άλογό τους- στο γκρεμό...

Αυτοί που είναι συνέχεια στην τηλεόραση
Νομίζοντας πως μόνο εκεί κοιτάς εσύ
Ας μείνουν στου γυαλιού τους τη γωνίτσα
Θα πάω και θα τους κλέψω τα κορίτσια

Δε θα σου δείξει κανείς το δρόμο τον σωστό. Μόνος σου θα τον βρεις - κι ας χαθείς στην αρχή...

Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει σιγουριά
Στο δρόμο αυτό δεν υπάρχουν ταμπέλες και βέλη
Μονάχα ουρανός και αέρας και μοναξιά
Κι αυτό που η καρδιά μου συνέχεια κι ακούραστα θέλει

Κι αν είμαι σε κάτι στ’ αλήθεια καλός
Το ξέρω πως είναι ότι απλά συνεχίζω
Κι εκεί προς το μέρος σου λάμπει ένα φως
Που δείχνει πως είσαι ο προορισμός
Πως είσαι ο δικός μου ο προορισμός

Θα φτάσω εκεί κάποτε θά 'ρθει ο καιρός
Να σου τραγουδήσω να γίνουμε φως
Να σου τραγουδήσω να γίνουμε φως…

Το σίγουρο είναι ότι ο προορισμός αυτός υπάρχει κάπου - και περιμένει να τον ανακαλύψουμε...

Για πείτε αν ίσως έχει φτάσει ποτέ κανείς
Στο μυστικό βυθό της χώρας της αλληνής
Εκεί που σταματάν τα "πρεπει", τα "μη" του νου
Και που είναι πάτος η κορφή του ψηλού βουνού

Εκεί που όλα είναι στο σώμα σου επιτρεπτά
Κι όλα τα λάθη τ' ασυγχώρητα είναι σωστά
Κι όλα τα αισθήματα που κρύβεις γιατί πονάς
Εκεί είναι ελεύθερα να τρέξουν όπου αγαπάς

Δεν είναι αργά για να ξεκινήσουμε. Ο χρόνος -και η διαχείρισή του- είναι στο χέρι μας. Πίστεψέ το και πες το κι εσύ!

Γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει
Γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι
Και κανείς δε γνωρίζει η ζωή που θα βγάλει
Κι όλο αυτό είναι μια μεγάλη γιορτή
Κι όποιος είπε "και του χρόνου"
θα εννοεί πως δεν τελειώσαμε φέτος
Ευτυχές και στο χέρι μας το νέο έτος
Και πες το μου κι εσύ


Καλή χρονιά σε όλους!

Σημ.: Χρησιμοποιήθηκαν αποσπάσματα στίχων από τα παρακάτω τραγούδια του Φοίβου Δεληβοριά (με σειρά παράθεσης):
MP3, Λέξεις, Χάι χάου αρ γιου;, Το μέλλον απ' το παρελθόν, Καθρέφτης, Το πινέλο, Ο προορισμός, Η πέρα χώρα, Και του χρόνου

Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2007

Φωνή ΛΑΟΥ (οργή Θεού)

Τόπος: οδός Όθωνος, πλατεία Συντάγματος.
Χρόνος: ξημερώματα Κυριακής.

Οι αναρχοαυτόνομοι ακτιβιστές, υπερασπίστες του προλεταριάτου και πολέμιοι της πλουτοκρατίας και της παγκοσμιοποίησης, μέλη της επαναστατικής ομάδας "Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός" έκαναν και πάλι το (χριστουγεννιάτικο) θαύμα τους, με μια κίνηση-"γροθιά" στο κατεστημένο.

Με συντονισμένες ενέργειες, σχεδιασμένες με χειρουργική ακρίβεια (τι; Δεν ξέρετε πόσο ακριβά είναι τα χειρουργεία σήμερα;;;), επιτέθηκαν στους επί Γης οίκους του Θηρίου (τράπεζες), σε μια καθαρά συμβολική κίνηση, προς επίρρωσιν της δήλωσης του προέδρου κ. Γ. Καρατζαφέρη: "στα κοινωνικά θέματα είμαι αριστερός"!

Η μονάδα εξωτερικών μεταδόσεων του Εν πλω Network ήταν εκεί και σας παρουσιάζει τρία φωτογραφικά ντοκουμέντα (+ ένα bonus, μέρες που είναι!) που θα συζητηθούν (άγνωστο από ποιους).


Ντοκουμέντο 1



Ντοκουμέντο 2



Ντοκουμέντο 3

,

(Άσχετο) ντοκουμέντο από τη γιορτινή Αθήνα (μια προσφορά του Mr Nikitas)


Υ.Γ. 1: Επειδή αδυνατώ να πιστέψω ότι οι "δράστες" είναι μέλη της νεολαίας του ΛΑ.Ο.Σ. (ο τόνος στη λήγουσα), υιοθετώ την εκδοχή ότι πρόκειται για ευφάνταστους νεαρούς (ίμο, τρέντι, κάγκουρες ή καγκουρό), με ιδιάζον χιούμορ.

Υ.Γ. 2: Καλά Χριστούγεννα!!!

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2007

Περί κριτικής κινηματογράφου

Πόσοι από εμάς δεν έχουμε πιάσει τον εαυτό μας, τουλάχιστον μια φορά στη ζωή μας, να λέει: «αμάν πια μ’ αυτή την παλιοδουλειά! Ζωή είναι αυτή; Μακάρι να μπορούσα να κάθομαι όλη μέρα, να τρώω συνέχεια σε εστιατόρια τζάμπα, να βλέπω κάθε μέρα τζάμπα θέατρο και τζάμπα σινεμά και να με πληρώνουν κι από πάνω!»; Στη συνέχεια, βέβαια, επιστρέφουμε στην πραγματικότητα, μονολογώντας (με ένα ειρωνικό γλυκόπικρο μειδίαμα): «αυτά μόνο στα παραμύθια γίνονται…».

Κανείς μας, όμως, δεν σκέφτεται εκείνη τη στιγμή ότι αυτά, εκτός από τα παραμύθια, συμβαίνουν και στην πραγματική ζωή! Ότι υπάρχουν άνθρωποι που πληρώνονται για να τρώνε, πληρώνονται για να παρακολουθούν θεατρικές παραστάσεις, πληρώνονται για να παρακολουθούν κινηματογραφικές ταινίες. Ποιοι είναι αυτοί; Οι κριτικοί γεύσης (ή γευσιγνώστες), οι κριτικοί θεάτρου και οι κριτικοί κινηματογράφου, αντίστοιχα.

Θα εστιάσω στους τελευταίους. Εξετάζοντας το ζήτημα από τη δική τους σκοπιά, παραδέχομαι ότι το επάγγελμά τους δεν είναι (πάντα) τόσο ελκυστικό, ρόδινο και ονειρικό, όσο ηχεί στ’ αφτιά ενός απλού ανθρώπου, πολλώ μάλλον ενός μανιώδους σινεφίλ («α, τον κωλόφαρδο! Θα έδινα τα πάντα για να το κάνω κι εγώ!»).

Δεν είναι και το πιο ευχάριστο πράγμα στον κόσμο να πρέπει πολλές φορές μέσα στην εβδομάδα να ξυπνήσεις πρωινιάτικα και να τρέχεις να προλάβεις τη δημοσιογραφική προβολή, βγαίνοντας να πρέπει να δεις άλλη ταινία και μετά κι άλλη κι έπειτα να πρέπει να πας στο σπίτι ή στο γραφείο, να ανατρέξεις στις σημειώσεις σου και σε άλλες πηγές (ίντερνετ, κινηματογραφικά βιβλία και λεξικά, αρχείο, «πρες κιτ» ταινίας κ.λπ.) και να γράψεις γρήγορα κριτικές για τις ταινίες που είδες (διότι το αργότερο αύριο το πρωί πρέπει να παραδώσεις τα κομμάτια στην εφημερίδα, επειδή κλείνει η ύλη). Ακούγεται σα «γλυκό μαρτύριο», όμως παραμένει μαρτύριο.

Δεν σας έχει τύχει να μην έχετε καθόλου διάθεση για σινεμά (επειδή σας πονάει το κεφάλι σας, το δοντάκι σας κ.λπ.) και να λέτε στην παρέα σας: «απόψε σινεμά; Με καμία κυβέρνηση (μόνο με του Καρατζαφέρη!)!»; Ε, λοιπόν, αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να πάνε οπωσδήποτε σινεμά (ναι, επί κυβερνήσεως Καραμανλή!) και να γράψουν κι από πάνω και… έκθεση ιδεών μετά! Διότι, αν δεν το κάνουν, την επόμενη φορά που θα πάνε σινεμά θα πρέπει να στηθούν στην ουρά και να κόψουν εισιτήριο… Με τι λεφτά, όμως;
,
Αυτά για την απομυθοποί-ηση του επαγγέλματος του κριτικού κινηματογρά-φου. Ποιοι είναι, όμως, αυτοί οι άνθρωποι που μπαίνουν κάθε Πέμπτη στα σπίτια μας (μέσα από εφημερίδες, περιοδικά, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και ίντερνετ) και προσπαθούν να μας «επιβάλουν» την άποψή τους για τις ταινίες της εβδομάδας και να μας πουν σε ποιο έργο θα «σκάσουμε» τα 8 ευρώ μας (2.726 δραχμές!) και σε ποιο όχι; Ποιοι είναι αυτοί που «το παίζουν» ξερόλες και γκουρού της Έβδομης Τέχνης; Ποιοι είναι αυτοί που μοιράζουν αδιακρίτως «αστεράκια», που κρίνουν το έργο ενός δημιουργού και το ανεβάζουν στα σύννεφα (με 5 αστεράκια) ή το ρίχνουν στα τάρταρα (με το περίφημο «κουτάκι» ή «Χ»); Τι γνώσεις έχουν; Τι υπόβαθρο; Τι σπουδές;
,
Αν το επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι ασαφές ως προς τα προσόντα που απαιτούνται για να το ακολουθήσει κάποιος, αυτό του κριτικού είναι ξέφραγο αμπέλι! Δεν απαιτείται κανένα απολύτως τυπικό (ούτε ουσιαστικό;) προσόν για να «βαπτιστεί» κάποιος κριτικός κινηματογράφου και με τόση ευκολία ν’ αρχίσει να… βρέχει (άστρα) επί δικαίους και αδίκους.
,
Διεθνώς επικρατεί η άποψη ότι το επάγγελμα του κριτικού είναι παρασιτικό. Ότι, δηλαδή, οι κριτικοί ζουν εις βάρος άλλων (των κινηματογραφιστών, εν προκειμένω) και βγάζουν το ψωμί τους… έχοντας απλώς άποψη για το έργο κάποιου άλλου. Δεν δημιουργούν ποτέ. Κρίνουν, όμως, τις δημιουργίες των άλλων. Είναι στο απυρόβλητο, αλλά εκείνοι με την πένα τους είναι ικανοί να καταστρέψουν το έργο ή την καριέρα κάποιου άλλου ανθρώπου.

Με ποια κριτήρια, άραγε, γράφουν τις κριτικές τους (κι εδώ έρχονται πάλι τα ερωτήματα περί πολιτισμικού και μορφωτικού υποβάθρου, περί κουλτούρας κ.λπ.); Υποτίθεται ότι είναι άνθρωποι «ειδικοί» σε έναν χώρο, «επιστήμονες» τρόπον τινά, και, συνεπώς, όσα γράφουν θα έπρεπε να είναι με τον ίδιο τρόπο «επιστημονικά» τεκμηριωμένα.

Με λίγα λόγια, οι κριτικοί κινηματογράφου (πρέπει να) είναι κάτι πολύ περισσότερο από «επαγγελματίες θεατές» (και είναι λάθος να χρησιμοποιείται αυτή η «χαριτωμενιά» ως δικαιολογία από ορισμένους εξ’ αυτών). Όσο κι αν σε κάθε έκφανση της ζωής μας ενυπάρχει ο παράγοντας της υποκειμενικότητας, υπάρχουν, ρε γαμώτο, και κάποια αντικειμενικά και πολύ συγκεκριμένα κριτήρια βάσει των οποίων ένα (οποιοδήποτε) έργο πρέπει να αξιολογείται και να κρίνεται. Πώς, λοιπόν, γίνεται αυτοί ακριβώς οι «επιστήμονες» να αξιολογούν το ίδιο ακριβώς κινηματογραφικό έργο με τα ίδια ακριβώς -υποτίθεται- κριτήρια και το αποτέλεσμα να είναι τόσο, μα τόσο διαφορετικό; Πώς γίνεται σε μια ταινία ο ένας κριτικός να βάζει πέντε αστεράκια κι ο άλλος ένα;

Θέλετε παραδείγματα; Θα παραθέσω ένα μόνο – το πιο πρόσφατο: αυτή την εβδομάδα βγήκε στις αίθουσες (μαζί με επτά ακόμη έργα) η ταινία «Η Ομίχλη» («The Mist»), του σκηνοθέτη Φρανκ Ντάραμποντ. Ο γνωστός κριτικός κινηματογράφου Δημήτρης Δανίκας τη βαθμολόγησε με 5 αστεράκια («αριστούργημα») και ο -επίσης γνωστός- συνάδελφός του Ηλίας Φραγκούλης τη βαθμολόγησε με 1 αστεράκι («μέτρια»). Μιλάμε, δηλαδή, για ασύλληπτη απόκλιση (τελικά, αυτή η ταινία είναι «διαμάντι» ή «μάπα»;)… Και δεν είναι η μόνη. Παρόμοια παραδείγματα (είτε τόσο, είτε λιγότερο «κραχτά») συναντά κανείς κάθε εβδομάδα, σε πολλές ταινίες, αν συγκρίνει τις κριτικές όλων των εντύπων. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα γενικευμένο και όχι μεμονωμένο φαινόμενο.

Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις, που χρόνια τριγυρνούν στο μυαλό μου, αποτέλεσε ένα σχόλιο αναγνώστη της διαδικτυακής έκδοσης του περιοδικού «Αθηνόραμα» (αναφέρεται στην ταινία «Ακραίες καταστάσεις» [«The air I breathe»], του σκηνοθέτη Τζιέχο Λι). Το παραθέτω αυτούσιο (διατηρώντας ορθογραφία και στίξη):

«Τι θα γίνει ρε παιδια με εσάς τους ''''ξερόλες'''' κριτικούς; Μια ζωή θα διαφέρετε τόσο πολύ από τις απόψεις του κοινού; Χρηματίζεστε και θάβετε τις ταινίες των οποίων οι παραγωγοί δεν σας κάθονται; Είναι δυνατόν το imdb να δίνει 9.3/10 (έστω και με δείγμα 993 ανθρώπων) και εσείς 1/5!!! Πώς γίνεται το κοινό να δίνει 4,5/5 (4 άνθρωποι είναι εντελώς...άσχετοι και ακαλλιέργητοι); Έλεος πια! Αλλάξτε επάγγελμα! Ό,τι δεν είναι Ευρωπαϊκό ή ... Περσικό είναι άχρηστο στον κινηματογράφο για κάτι Δανίκες και Μικελίλιδες! Δημοκρατία έχουμε ο καθένας μπορεί να δηλώνει ό,τι θέλει. Και έτσι είναι το σωστό. Αλλά είστε μια κάστα που το έχετε ξεφτιλήσει....Πείστε μας ό,τι το βλέπετε επιστημονικά το θέμα και το ξανασυζητάμε. Μέσα από τις κριτικές σας δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Και εν πάσει περιπτώσει τι μπορεί να πει κάποιος περί...ορέξεως; Σας βαρέθηκα...Ενημερώστε μας, βοηθήστε μας να κρίνουμε καλύτερα. Μη διαφέρετε απλά για να ... δικαιολογείτε το επάγγελμά σας».

Ομολογώ ότι απόψεις σαν του συγκεκριμένου ανθρώπου έχω ακούσει δεκάδες φορές σε συζητήσεις που κατά καιρούς είχα (ακόμη και με ανθρώπους του χώρου!). Είναι προφανές ότι εγείρεται μείζον ζήτημα. Ζήτημα όχι τόσο ως προς την αξιοπιστία και την «ακεραιότητα» των κριτικών, όσο ως προς την επανεξέταση ή/και αναθεώρηση του ρόλου τους.

Αν το εξετάσει κάποιος «ψυχρά» (ενδεχομένως και επιπόλαια), θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δύο τινά συμβαίνουν: είτε πρόκειται για ανθρώπους άσχετους με το αντικείμενο, ανεπαρκείς και ακατάλληλους, είτε για ανθρώπους διεφθαρμένους, που χρηματίζονται από εταιρείες διανομής και παραγωγής ταινιών για να «θάβουν» ή να «απογειώνουν» ταινίες (βεβαίως αναφέρομαι αποκλειστικά σε περιπτώσεις κριτικών που… προκαλούν καθ’ έξιν το δημόσιο αίσθημα). Δεν είναι, όμως, έτσι τα πράγματα. Τουλάχιστον θέλω να πιστεύω ότι δεν είναι έτσι. Κάτι συμβαίνει, όμως. Κάτι που δεν πρέπει να παραβλέψουμε.

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι το επάγγελμα του κριτικού κινηματογράφου σήμερα φθίνει και διέρχεται μεγάλη κρίση. Για την ακρίβεια, θεωρώ ότι δεν υπάρχουν πια κριτικοί κινηματογράφου, με την αρχική έννοια του όρου: την έννοια ενός βαθιά καλλιεργημένου ανθρώπου -εγκυκλοπαιδικά και κινηματογραφικά-, με ήθος και επίγνωση, που έχει «φάει με το κουτάλι» το σινεμά, έχει περάσει ώρες ατέλειωτες μέσα σε σκοτεινές αίθουσες και άλλες τόσες πάνω από βιβλία για τον κινηματογράφο και, απαλλαγμένος από συμπλέγματα, εμμονές και εξαρτήσεις, είναι σε θέση να γράψει ένα κείμενο που απλά θα εξηγεί στον θεατή τι είναι αυτό που πρόκειται να δει (ή να μη δει) και πού αυτό τοποθετείται (κοινωνικά, πολιτικά, κινηματογραφικά). Ένα κείμενο που θα τον βοηθά να «προχωρήσει» τη σκέψη του και να διευρύνει τους ορίζοντές του και τις προσλαμβάνουσές του ως προς την «ανάγνωση» και την ερμηνεία μιας ταινίας. Θα τον βοηθά, δηλαδή, να έχει κριτική και προοδευτική σκέψη, να βάζει κρησάρα, μα όχι να έχει παρωπίδες.

Τέτοιοι κριτικοί ήταν, για παράδειγμα, ο Βασίλης Ραφαηλίδης και ο Μπάμπης Ακτσόγλου (φωτογραφία). Με το θάνατο του τελευταίου, στις 18 Ιανουαρίου (τρέχοντος έτους), θα έλεγα ότι έκλεισε ο κύκλος αυτής της «σχολής» κριτικών. Στην Ελλάδα σήμερα έχουμε μάλλον κινηματογραφικούς ρεπόρτερ, κινηματογραφικούς συντάκτες, αν προτιμάτε, παρά κριτικούς κινηματογράφου. Το επάγγελμα ακολουθεί -σε ένα μεγάλο βαθμό- τις επιταγές του μάρκετινγκ και του λάιφ-στάιλ. Οι «κριτικές», στα περισσότερα έντυπα, είναι παραδομένες στην ευκολία της προχειρότητας ή/και του κενού εντυπωσιασμού, του «δήθεν» και της ψευδο-κουλτούρας. Συσκοτίζουν, παρά διαφωτίζουν. Αποπροσανατολίζουν, παρά αποσαφηνίζουν. (Προσπαθούν να) κατευθύνουν, παρά (να) σε βοηθούν να διαμορφώσεις τη δική σου άποψη. Δεν περνούν από την απαραίτητη δημοσιογραφική (και κριτική!) βάσανο. Μάλλον αυτό που κάνουν είναι να… βασανίζουν τους αναγνώστες-υποψήφιους θεατές. Υπάρχουν, βέβαια, ακόμη οι εξαιρέσεις. Γιατί, όμως, να μην αποτελούν τον κανόνα;

Τελειώνοντας, παραθέτω το άρθρο με τίτλο «Τα blogs, οι κριτικοί και ο Σφήκας» που δημοσίευσε στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος» ο κριτικός κινηματογράφου Παναγιώτης Τιμογιαννάκης, στις 29 Νοεμβρίου 2007, τέσσερις ημέρες μετά τη λήξη του 48ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.

Πρόκειται για ένα πρόσωπο (από τους πιο παλιούς «ενεργούς» στο χώρο) που έχει δεχθεί έντονη κριτική (κυρίως από συναδέλφους του). Το κείμενό του, όμως, αποτυπώνει μεγάλες αλήθειες, που πονάνε (κάποιους)…
,
«Αυτό που έδειξε το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στις έντεκα μέρες που έμεινα στη συμπρωτεύουσα και το παρακολούθησα από την αρχή ως το τέλος είναι ότι τα πράγματα αλλάζουν ριζικά κι ανεπιστρεπτί. Το Φεστιβάλ γίνεται όλο και καλύτερο, μα με εντελώς διαφορετική νοοτροπία από εκείνη που ξέραμε και το καταδίκαζε στη μιζέρια και την ανέχεια. Τα πράγματα αλλάζουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Εξελίσσονται. Κι όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, απλώς τον αποβάλλει, τον ξεπερνά το σύστημα. Οι γραφικοί φασαριόζοι του παρελθόντος εξαφανίστηκαν ήδη και οι υπάρχοντες όλο και δυσκολεύονται να βρουν ακροατήριο ή να ανανεώσουν το ήδη υπάρχον. Προβλέπω σε πολύ λίγα χρόνια να έχουν αλλάξει άρδην τα πράγματα. Όλα αλλάζουν. Και το δικό μου επάγγελμα. Δεν είναι δυνατόν το 2007 κριτικοί να βραβεύουν τις «μεταμορφώσεις» του Κώστα Σφήκα. Ποιος κοροϊδεύει ποιον και με τι κριτήρια γίνονται όλα αυτά; Εγώ προσωπικά δεν είμαι μέλος από χρόνια της ένωσης που βράβευσε το παραπάνω.
Σκέφτομαι, όμως, κάτι άλλο, καθώς βλέπω τα πράγματα να τρέχουν. Ότι το Internet και τα blogs που τα κοροϊδεύουν όσοι τα φοβούνται, αλλάζουν την εικόνα και το επάγγελμα της κριτικής, το οποίο δεν ξέρω για πόσα χρόνια ακόμα θα είναι «επάγγελμα». Τι μπορούν να πουν αυτοί οι κριτικοί στα νέα παιδιά που σερφάρουν και εκφράζουν γνώμες για το σινεμά στο Διαδίκτυο; Τι θα μπορούσαν να πουν σε μένα, αν στην ηλικία των 17 και των 20 είχα τη δυνατότητα να διατυμπανίζω τη γνώμη μου ελεύθερα; Στη δική μου εποχή, όταν ήμουν 17 χρονών, για να διατυπώσεις γνώμη έπρεπε απευθείας να γίνεις κριτικός. Σήμερα, οι σπουδαστές, οι φοιτητές, τα κινηματογραφικά ψώνια, αυτό που ήμουν κι εγώ, έχουν τη δυνατότητα να μιλήσουν.
Φτιάχνουν το blog τους κι επικοινωνούν με όσους θέλουν την επικοινωνία τους, χωρίς να απολογούνται σε διανομείς, σε σκηνοθέτες, σε φορείς.
Αυτά τα είδα στη Θεσσαλονίκη. Και θα τα δούμε εντονότερα στο μέλλον. Όποιος δεν το έχει καταλάβει, θα μείνει μόνος του να παραμιλά με την κασέτα που κατάπιε για το «Δράκο», την «Ευδοκία» και τον «Πολίτη Κέιν», ενώ στο σπίτι του θα καταναλώνει χολιγουντιανές τηλεοπτικές σειρές, θα παρακαλά τις εταιρίες-διανομείς για κανένα χολιγουντιανό ταξιδάκι και έτοιμη συνέντευξη με κάποιον αστέρα, αλλά προς τα έξω θα βραβεύουν τον Σφήκα. Ε, ρε blog που (τους) χρειάζεται…».

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2007

Το νόημα της ζωής (ή πώς να χάσετε πέντε λεπτά απ’ το χρόνο σας διαβάζοντας αυτό το ποστ)


Αλήθεια, σας έχουν απασχολήσει ποτέ ερωτήματα όπως «γιατί ζούμε;», «γιατί ερχόμαστε στη Γη;», «τι είναι η ζωή;», «τι είναι ο άνθρωπος;» («ένα τίποτα»!);

Κουτή ερώτηση, διότι και ποιον δεν έχουν απασχολήσει; Οι λεγόμενες υπαρξιακές (ή φιλοσοφικές ή θεοσοφικές ή μεταφυσικές) αναζητήσεις αποτελούν ίσως το πιο δημοφιλές θέμα συζήτησης του ανθρώπινου γένους, από καταβολής κόσμου. Κι αυτό, διότι το άγνωστο ανέκαθεν είλκυε τον άνθρωπο. Είτε αυτό αφορούσε το παρελθόν του, είτε το μέλλον του. Και ποιος δε θέλει να γνωρίζει τα πάντα; Να μπορεί να δώσει εξηγήσεις για το κάθε τι, πολύ περισσότερο για ό,τι τον αφορά;

Και, για να επανέλθω στα αρχικά ερωτήματα: ήρθαμε τυχαία στον κόσμο αυτό; Μας έφερε ο Θεός; Η έλευσή μας αποτελεί μέρος ενός σχεδίου; Μας έχει ανατεθεί μια αποστολή, την οποία πρέπει να φέρουμε εις πέρας; Αν ναι, ποια είναι αυτή; Και ποιο είναι, αλήθεια, το νόημα της ζωής; Υπάρχει, κατ’ αρχάς;

Υπάρχουν πολλές απαντήσεις και ακόμη περισσότερες εκδοχές αυτών. Άλλοι υποστηρίζουν ότι το νόημα της ζωής είναι η αγάπη. Η απόλυτη Αγάπη. Άλλοι λένε ότι η «πλήρωσή» μας θα έρθει όταν βρούμε την απόλυτη Ευτυχία. Γι’ αυτό, δηλαδή, ήρθαμε στη Γη: για να την αναζητήσουμε. Υπάρχουν, όμως, η απόλυτη Αγάπη και η απόλυτη Ευτυχία; Αν ναι, τα έχει βιώσει κάποιος; Μήπως η αναζήτησή τους είναι μια ουτοπία που μπορεί να οδηγήσει σε επικίνδυνες ατραπούς; Ισχύει, άραγε, ότι η ευτυχία είναι στιγμές; Ότι μπορούμε να ζήσουμε μόνο μερικά κομμάτια, μερικά ψήγματα ευτυχίας, χωρίς ποτέ να καταφέρουμε να γίνουμε… μονίμως και παγίως ευτυχισμένοι;

Είναι αλήθεια, επίσης, ότι το «στοίχημα» της ζωής είναι να πάψεις να είσαι «μονάδα»; Να «σπάσεις» το «εγώ» σου και να γίνεις «εμείς»; Να μοιραστείς, δηλαδή, τη ζωή σου με έναν άλλον άνθρωπο, όχι μόνο σωματικά, αλλά και πνευματικά και ψυχικά; Γίνεται, άραγε, αυτό; Πόσοι μπορούν να ισχυριστούν ότι έχουν γίνει «ένα» με κάποιον άλλον άνθρωπο; Ότι έχουν αποτάξει τον εγωισμό τους και την ιδιοτέλειά τους – έννοιες συνυφασμένες με την ανθρώπινη φύση, όπως, τουλάχιστον, την ξέρουμε;

Υπάρχει και η άποψη ότι ο άνθρωπος θα έχει «δικαιώσει» την ύπαρξή του μόνο αν, φεύγοντας, έχει αφήσει πίσω του έργο. Αν, δηλαδή, έχει δημιουργήσει (κάτι) κι έχει πάει τον κόσμο (και τον εαυτό του) «ένα βήμα πιο μπροστά». Υπό αυτή την έννοια, ένας ποιητής, ένας πολιτικός, ένας μουσικός, ένας δάσκαλος, ένας γιατρός έχουν βρει το νόημα της ζωής; Ή, μήπως, όχι;

Είναι, άραγε, νομοτελειακό να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι, ν’ αλλάξουμε (τον εαυτό μας και τον κόσμο); Κι είναι, επίσης, νομοτελειακό να μην τα καταφέρνουμε ποτέ (τουλάχιστον στο βαθμό που θα θέλαμε); Μπορούμε, άραγε, ν’ αλλάξουμε τη ζωή μας ή, μήπως, πάντα θα είναι αργά (όταν το συνειδητοποιούμε);

Οι παρακάτω στίχοι μόνο διαφωτιστικοί δεν είναι:

Με τι καρδιά, με τι πνοή,
τι πόθους και τι πάθος
πήραμε τη ζωή μας λάθος
κι αλλάξαμε ζωή

«Άρνηση», Γιώργος Σεφέρης

Όσο κι αν κανείς προσέχει
Όσο κι αν τα κυνηγά
Πάντα πάντα θα ‘ναι αργά
Δεύτερη ζωή δεν έχει
«Το παράπονο», Οδυσσέας Ελύτης

Αισιοδοξία ή απαισιοδοξία; Μοιρολατρία ή ρεαλισμός; Μάλλον ένα υπαρξιακό παραλήρημα, ξημερώματα Κυριακής, με την καταρρακτώδη βροχή να κάνει την παρουσία της κάτι περισσότερο από αισθητή…

Τρίτη 27 Νοεμβρίου 2007

My blueberry nights and days in Cinemaland*

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αποτελεί τη γιορτή του ελληνικού κινηματογράφου (ή, ορθότερα, τη γιορτή του κινηματογράφου στην Ελλάδα). Βέβαια, για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ (κινηματογραφιστές, κριτικούς κινηματογράφου) δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια μέτρια, εσωστρεφή, σχεδόν τοπικιστική διοργάνωση, περιορισμένης καλλιτεχνικής αξίας, που κυρίως εξυπηρετεί τα συμπλέγματα και τη ματαιοδοξία των "κρατούντων" ή/και τα ρουσφέτια αλλήλων. Όλα αυτά, όμως, λίγο μ' ενδιαφέρουν.
.
Η τέχνη του κινηματογράφου ανέκαθεν αποτελούσε για μένα μια πόρτα στο όνειρο και στο ταξίδι μυαλού και ψυχής. Με το πέρασμα του χρόνου δε άρχισε ν' αποτελεί πολλά περισσότερα - κι έτσι, χωρίς μεγάλη δυσκολία, ανήχθη στην αγαπημένη μου πάγια και διαρκή ενασχόληση.
.
Η Θεσσαλονίκη, από την άλλη, με τον -στα όρια της γραφικότητας- μύθο της "απόλυτης ερωτικής πόλης" που την περιβάλλει, συνεχίζει ν' αποτελεί για μένα τον ιδανικότερο τόπο φθινοπωρινό-χειμερινο-ανοιξιάτικων διακοπών, έχοντας από καιρό κατακτήσει περίοπτη θέση στην καρδιά μου, ασκώντας μια απροσδιόριστη γοητεία και έλξη (που λίγη σχέση έχει με τον προαναφερθέντα μύθο).
.
Ο συνδυασμός των δύο, τοποθετημένος στο σωτήριον έτος 2007, μας κάνει το 48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το οποίο, με τη σειρά του, με έκανε να μαζέψω τα μπογαλάκια μου από τη γοητευτικά αποκρουστική Αθήνα και να "κοινωνήσω" επί τριήμερον τις φεστιβαλικές κινούμενες εικόνες, κλεισμένος σε κάποια από τις εννιά αίθουσες της διοργάνωσης. Οκτώ ταινίες σε δυόμισι μέρες δεν είναι και λίγες, ε (κι όμως, είναι! Σε σχέση, τουλάχιστον, με όσες θα ήθελα να έχω δει);
.
Ήταν η πρώτη μου επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη που δε συνοδεύτηκε από ατέλειωτες περιπλανήσεις (ημερήσιες ή νυχτερινές) - αλλά καθόλου δε με πείραξε. Βέβαια, τά 'φαγα τα τρίγωνά μου και τα εκμέκ καταΐφια μου (με καϊμάκι πάντα!), έκανα και τη μικρή βολτίτσα μου!
.
Συνειδητοποίησα και κάποια πράγματα, που δεν είναι της παρούσης. Ελπίζω, όμως, να γίνουν του μέλλοντος - και δη του άμεσου!
.
Όπως και νά 'χει, αυτή η φθινοπωρινή επίσκεψη στη νύμφη του Θερμαϊκού ήταν ένα μαγευτικό κινηματογραφικό ταξίδι, που πέρασε από μπροστά μου σαν ταινία κι έφυγε...
Η συνέχεια επί της οθόνης (αλλά και πέριξ αυτής)!
.
Υ.Γ.: Ρε συ, πάλι δεν είδα τις καλύτερες ταινίες;;;

Ακολουθεί επιλεκτικό φωτορεπορτάζ:

Η Προβλήτα Α' του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Ή η "καρδιά" του Φεστιβάλ.

Το μνημείο του αγνώστου κινηματογραφιστού (θα μπορούσε και νά 'ταν).

Το Κέντρο Τύπου, όπου σύχναζαν διάφοροι... τύποι, κάθε καρυδιάς (καρύδια!)...


"Ολύμπιον": το "παλάτι" του Φεστιβάλ Κινηματογράφου


Από δεξιά:

Γιώργος Χωραφάς, πρόεδρος του Φεστιβάλ (συμπαθής, αλλά λίγος).

Μιχάλης Λιάπης, υπουργός Πολιτισμού (εκτός τόπου, χρόνου ΚΑΙ πολιτισμού)

Χρήστος Ζαχόπουλος, γ.γ. υπουργείου Πολιτισμού (ουδέν σχόλιον)


Όσες φορές κι αν πάω στη Θεσσαλονίκη, το Λευκό Πύργο θα τον φωτογραφίσω, ο κόσμος να χαλάσει! Χαζοτουρίστας, τι περιμένετε;

.

Το χθες και το σήμερα αρμονικά (;) παρατεταγμένα στη λεωφόρο Νίκης

Τσιμπάει; Μπαααα...


Είναι τρελλλλοί αυτοί οι Σαλλλλονικιοί!
,

Φωτογραφίες: Εν πλω Urban Studio

* Ο τίτλος του ποστ αποτελεί παραλλαγή του τίτλου της ταινίας έναρξης του φετινού Φεστιβάλ.

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2007

Cine-σθήματα #2

«4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 μέρες» («4 luni 3 saptamini si 2 zile»), του Κριστιάν Μουνγκίου.
Ρουμανία, 2007


Επειδή τελευταία γίνεται πολύς λόγος για την ιστορία, η ταινία αυτή έρχεται να μας δείξει ότι μερικές φορές ο κινηματογράφος μπορεί να αποβεί εξίσου διδακτικός με ένα βιβλίο Ιστορίας (ίσως και περισσότερο, αλλά αυτό εξαρτάται από το βιβλίο!).
Μπορεί, επίσης, να μπει κατευθείαν μέσα στις καρδιές μας, να μας αγγίξει, αλλά και να μας δώσει ένα γερό χαστούκι, μια γροθιά στο στομάχι, θυμίζοντάς μας ότι ο κόσμος μπορεί να είναι «αγγελικά πλασμένος», αλλά κατοικείται (και) από επίγειους δαίμονες.
Κι επειδή μέσα στα λοιπά σκουπίδια των ημερών, μας κατακλύζουν και χιλιάδες σινε-σκουπίδια, που παράγονται σωρηδόν από την ακόρεστη σινε-κιμαδομηχανή του Χόλιγουντ (κυρίως), όταν βγαίνουν ταινίες όπως το «4 μήνες, 3 εβδομάδες και 2 μέρες» ξαναθυμάμαι το λόγο που λατρεύω τον κινηματογράφο και ανανεώνω την απόφασή μου κάθε βδομάδα να ξεχύνομαι στους δρόμους και ν’ αναζητώ μικρά «διαμάντια» από κάθε γωνιά του πλανήτη, που θα δώσουν λάμψη όχι στην τσέπη μου, αλλά στην ψυχή μου.

Η ιστορία διαδραματίζεται στη Ρουμανία το 1987, δηλαδή λίγο πριν την πτώση του καθεστώτος του Νικολάε Τσαουσέσκου. Η… «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ρουμανίας» βρίσκει τους πολίτες της στα όρια της οικονομικής εξαθλίωσης, να μαστίζονται από του κόσμου τα δεινά - «για το καλό τους», φυσικά…

Μεταξύ άλλων, παρουσιάζεται έλλειψη σε βασικά αγαθά. Το ψωμί και άλλα τρόφιμα διανέμονται με δελτίο και ο κόσμος καταφεύγει στη «μαύρη» αγορά για να προμηθευτεί διάφορα προϊόντα που επιθυμεί. Τα μαγαζάκια της «μαύρης» στήνονται στα πιο απίθανα μέρη, όπως, για παράδειγμα, στους κοιτώνες μιας φοιτητικής εστίας και -φυσικά- έξω στο δρόμο. Το ηλεκτρικό ρεύμα κόβεται κάθε μέρα από μια ώρα και μετά, το ίδιο και το γκάζι, οπότε οι νοικοκυρές πρέπει να έχουν μαγειρέψει από νωρίς, αν θέλουν το βράδυ να φάνε ζεστό φαγητό στο σπίτι…

Ο Τσαουσέσκου έχει επιβάλει μια σειρά παράλογων νόμων, όπως π.χ. αυτόν που «τιμωρεί» όσες γυναίκες δεν έχουν παιδιά, με το να τους παρακρατεί κάθε μήνα το 1/10 του μισθού τους! Αντίθετα, επιβραβεύονται από το κράτος οι πολύτεκνες μητέρες, ανακηρυσσόμενες «ηρωίδες»! Τα έμβρυα θεωρούνται «κοινωνική περιουσία». Απαγορεύονται διά νόμου οι εκτρώσεις, αλλά και η χρήση μεθόδων αντισύλληψης. Η υποβολή μιας εγκύου σε άμβλωση επισύρει βαρύτατες ποινές, τόσο για την ίδια, όσο και για εκείνον που πραγματοποιεί την επέμβαση.

Μέσα σ’ αυτό το σχεδόν νοσηρό περιβάλλον τοποθετεί τις ηρωίδες της ταινίας του ο Ρουμάνος Κριστιάν Μουνγκίου. Η Γκαμπίτα (Λόρα Βασιλίου) και η Οτίλια (Αναμαρία Μαρίνκα), νεαρές φοιτήτριες, συγκατοικούν στο ίδιο δωμάτιο της εστίας, η οποία περιλαμβάνει όλα τα… κομφόρ: δωμάτια-κουτιά που στεγάζουν 2, 3 ή 4 άτομα μαζί, κοινά λουτρά για όλους τους φοιτητές κ.λπ.

Η Γκαμπίτα ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος (τον «πατέρα» δεν τον βλέπουμε ποτέ, ούτε γνωρίζουμε ποιος είναι) και αποφασίζει να μην κρατήσει το παιδί. Ταλαντεύεται, όμως, για καιρό κι έτσι η απόφαση έρχεται με καθυστέρηση… 4 μηνών, 3 εβδομάδων και 2 ημερών.
Επειδή, ως γνωστόν, «επιτρέπεται ό,τι απαγορεύεται», το παραεμπόριο που έχει αναπτυχθεί στη ρουμανική κοινωνία της εποχής, περιλαμβάνει και… εκτρώσεις.

Κι αν στις μέρες μας οι εκτρώσεις γίνονται από γυναικολόγους σε ειδικευμένες κλινικές, στη Ρουμανία του ’87 τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Τη «δουλειά» αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας -με το αζημίωτο- άνθρωποι που δεν έχουν απαραίτητα σχέση με την ιατρική επιστήμη! Το «γραφείο» του «γιατρού» είναι συνήθως το αυτοκίνητό του. Εκεί γίνονται οι απαραίτητες συνεννοήσεις. Κι όσο για το χειρουργείο; Τι καλύτερο από ένα δωμάτιο ξενοδοχείου;

Τις εκτρώσεις μπορούν να τις απαγορεύσουν. Το σεξ, όμως, όχι. Έτσι, στα χρόνια του Τσαουσέσκου, η επιθυμία (κατακριτέα ή μη) μιας εγκύου να απαλλαγεί από το παιδί που κυοφορεί, την αναγκάζει να καταφύγει στην παρανομία, αλλά και να παίξει κορώνα-γράμματα τη ζωή της, περνώντας από μια εξαιρετικά επικίνδυνη διαδικασία.
Η Οτίλια αναλαμβάνει όλα τα «διαδικαστικά». «Κλείνει» το ξενοδοχείο και συναντά το «γυναικολόγο» που της σύστησε μια άλλη φίλη τους: τον κύριο Μπέμπε (αβίαστοι οι συνειρμοί που προκαλεί το επώνυμό του με τα βρέφη που… ο ίδιος ξεφορτώνεται). Έχει φροντίσει και για την αμοιβή του «γιατρού», δανειζόμενη από φίλους και γνωστούς.

Μόνο που υπολόγιζαν χωρίς τον ξενοδόχο (ή, μάλλον, τον «γυναικολόγο»), διότι ο κ. Μπέμπε βρίσκει πολύ λίγα τα λεφτά και ζητά ως αμοιβή τη σάρκα των δύο νεαρών κοριτσιών… «Ποια θα έρθει πρώτη;», ρωτά κυνικά.

Στη συνέχεια, προχωρεί στην «επέμβαση»: ένας σωλήνας, κάτι σαν καθετήρας, βγαίνει απ’ το δερμάτινο βαλιτσάκι του και τοποθετείται στο σώμα της Γκαμπίτα, με τη βοήθεια των «αποστειρωμένων» με οινόπνευμα «εργαλείων» του… Μια πλαστική σακούλα κάτω από το σώμα της θα βοηθήσει στο να μην τους πάρουν χαμπάρι οι υπάλληλοι του ξενοδοχείου, διότι «μπορεί να υπάρξει ακατάσχετη αιμορραγία και να γεμίσει τα σεντόνια» (Περιττό να αναφερθεί ότι υπάρχει τόση αστυνομοκρατία στη ρουμανική κοινωνία, ώστε οι ξενοδοχοϋπάλληλοι συμπεριφέρονται σχεδόν σαν αστυφύλακες, ελέγχοντας τις ταυτότητες των πελατών κάθε φορά που εκείνοι μπαινοβγαίνουν. Όταν δε κάποιος θέλει να τους επισκεφθεί, πρέπει να… αναγγείλουν την άφιξή του νωρίτερα και εκείνος να παραδώσει την ταυτότητά του στη ρεσεψιόν!)…
Και πότε θα «βγει» το -νεκρό- παιδί; «Μπορεί σε δύο ώρες, μπορεί και σε δύο ημέρες», απαντά κυνικά ο κύριος Μπέμπε, που «απειλεί» τη Γκαμπίτα να μένει διαρκώς εντελώς ακίνητη, διότι «αν βγει ο καθετήρας εγώ δεύτερη φορά δεν τον βάζω»…

Ο Μπέμπε φεύγει, το ίδιο και η Οτίλια, επειδή έχει υποσχεθεί στο αγόρι της να πάει στα γενέθλια της μητέρας του. Με τι καρδιά, όμως, έχοντας λίγα λεπτά πριν σχεδόν βιαστεί; Και με τι μυαλό, γνωρίζοντας ότι η ζωή της φίλης της βρίσκεται σε κίνδυνο; Με την ψυχή στο στόμα φτάνει στο "σπίτι των γενεθλίων". Η σκηνή εκεί (με τους γονείς και τους συγγενείς γύρω από το "γενέθλιο" τραπέζι) αποτελεί μια έξοχη τομή στην κοινωνία της εποχής, στις αντιλήψεις, στα στερεότυπα και στην ψυχοσύνθεση των μελών της.
Η Οτίλια επιστρέφει στο ξενοδοχείο και βρίσκει την Γκαμπίτα «απαλλαγμένη» μια για πάντα από το «βάρος» που κουβαλούσε στα σπλάχνα της… Επιφορτίζεται να φέρει σε πέρας μια ακόμη αποστολή: να ξεφορτωθεί το «παράνομο» νεκρό έμβρυο.

Ο Μουνγκίου εξιστορεί την «Οδύσσεια» της Γκαμπίτα, κρατώντας, όμως, σε πρώτο πλάνο την Οτίλια, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, καταγράφωντας σπαρακτικά τη δική της «Οδύσσεια». Είναι η Οτίλια που θυσιάζεται για τη φίλη της, χωρίς να περιμένει ανταλλάγματα (εν αντιθέσει με τον κτηνώδη "γυναικολόγο" κύριο Μπέμπε). Δανείζει το κορμί της και τα λεφτά της, υφίσταται τεράστια ψυχολογική πίεση, ρισκάρει ίσως και τη ζωή της, σίγουρα την ελευθερία της, αλλά και το δεσμό της. Εν ολίγοις, περνά για χάρη της μια ψυχική έκτρωση.

Χωρίς στομφώδη κινηματογράφηση, χωρίς φλυαρία (όπως αυτή του παρόντος ποστ, για παράδειγμα…!), ο Μουνγκίου καταφέρνει να δημιουργήσει μια συγκλονιστική ταινία, αφοπλιστική, απλή, οδυνηρή και λυτρωτική, όπως η αλήθεια.

Σκιαγραφεί με απαράμιλλη μαεστρία μια ολόκληρη εποχή (αυτή του «υπαρκτού σοσιαλισμού»), μια ολόκληρη κοινωνία και τις ψεύτικες προσδοκίες της. Στα 113 λεπτά που διαρκεί, καταφέρνει να περικλείσει μεγάλες καθημερινές αλήθειες, με «πρόφαση» την ιστορία δύο κοριτσιών, που στα χέρια ενός χολιγουντιανού σκηνοθέτη θ’ αποτελούσε έμπνευση για ένα ακόμη θρίλερ «της σειράς»... Και μόνο γι’ αυτές τις αλήθειες, αξίζει κάποιος να τη δει.

Η ταινία βραβεύτηκε στο φετινό Φεστιβάλ των Καννών με το «Χρυσό Φοίνικα». Αποτελεί την πρώτη μιας σειράς ταινιών διαφόρων σκηνοθετών, που εντάσσονται στον κύκλο «Ιστορίες από τη Χρυσή Εποχή» (ο τίτλος αναφέρεται με προφανή ειρωνεία στην περίοδο διακυβέρνησης Τσαουσέσκου).

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2007

Cine-σθήματα

«Control», του Άντον Κόρμπιν.
Μ. Βρετανία, 2007

Δεν είχα καμία σχέση με τη μουσική των Joy Division. Για την ακρίβεια, είχα μόνο ακουστά ότι (κάποτε) υπήρχε αυτό το συγκρότημα. Λογικό, αφού δεν είμαι και το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα φαν της post-punk ροκ βρετανικής μουσικής σκηνής! Ακόμη και για την αυτοκτονία του Ίαν Κέρτις δεν είχα πλήρη εικόνα. Κάτι είχε πάρει το αφτί μου, αλλά μέχρι εκεί. Ωστόσο, η υπόθεση της ταινίας μου κίνησε την περιέργεια κι έτσι αποφάσισα (με εντελώς δημοκρατικές διαδικασίες!) να πάρω τη συντροφιά μου και να τη δούμε.

Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο από μια απλή «βιογραφική ταινία» και σίγουρα δεν πρόκειται για μια «μουσική ταινία». Για μια ταινία με πολλή μουσική, ίσως. Η μουσική, όμως, είναι μόνον η αφορμή για την έναρξη ενός μαγευτικού ταξιδιού σ’ ένα από τα πιο σκοτεινά, μελαγχολικά και δημιουργικά μυαλά της διεθνούς μουσικής σκηνής που αποτυπώθηκαν ποτέ στο κινηματογραφικό πανί. Το ψυχογράφημα του Ίαν Κέρτις είναι μόνο η πρόφαση για τη σκιαγράφηση μιας ολόκληρης εποχής, μιας ολόκληρης κουλτούρας και μιας ολόκληρής γενιάς.

Ο Κέρτις είναι ένα «λαϊκό» παιδί που μεγαλώνει σε μια γειτονιά του Μάντσεστερ. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 εντάσσεται στους Joy Division ως frontman, διατηρώντας, παράλληλα, την πρωινή δουλειά του στο κρατικό γραφείο ευρέσεως εργασίας. Λίγο μετά τα 20 του χρόνια, ερωτεύεται και παντρεύεται «εν ριπή οφθαλμού» ένα εξίσου «λαϊκό» κορίτσι, τη Ντέμπορα, η οποία σύντομα φέρνει στον κόσμο το παιδί τους.

Γρήγορα γίνεται εμφανές ότι ο ταλαντούχος, ευαίσθητος και ασταθής συναισθηματικά και ψυχολογικά Ίαν δεν μπορεί να διαχειριστεί το μέγεθος της επιτυχίας που έρχεται, δεν μπορεί, ουσιαστικά, να διαχειριστεί τη ζωή του. Τα ναρκωτικά, η επιληψία και η διαταραγμένη του ψυχοσύνθεση είναι τα φαντάσματα που τον στοιχειώνουν καθημερινά και μέρα με τη μέρα πολλαπλασιάζονται, οδηγώντας τον τελικά σε αδιέξοδο. Φτάνει στο σημείο να πει στη γυναίκα του ότι δεν την αγαπά, εξωθώντας την στα πρόθυρα της απόγνωσης. Την ίδια στιγμή, γνωρίζει και ερωτεύεται τη Βελγίδα Ανίκ, συνάπτοντας μαζί της ερωτικό δεσμό.

Η καταθλιπτική του συμπεριφορά τον αποξενώνει όλο και περισσότερο από τους γύρω του, κυρίως από τον ίδιο τον εαυτό του. Οι επιληπτικές κρίσεις πάνω στη σκηνή πληθαίνουν και το τέλος δεν θ’ αργήσει να ‘ρθει. Μετά από έναν καβγά με τη γυναίκα του, εκείνη εγκαταλείπει το σπίτι και την επόμενη που επιστρέφει, τον βρίσκει κρεμασμένο. Ήταν μόλις 23 ετών…

Ο λυρισμός της ταινίας ξεχειλίζει καθ’ όλη τη διάρκεια των 120 λεπτών. Η ατμοσφαιρική ασπρόμαυρη φωτογραφία εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο το στόρι και οι δυνατές ερμηνείες -με αποκορύφωμα τον συγκλονιστικό Σάμ Ρίλεϊ, που υποδύεται τον Κέρτις- απογειώνουν το όλο εγχείρημα.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2007

Ασκήσεις επί χάρτου

Η αχτίδα φωτός ως προσμονή


Η απόδραση ως ευχή

Δευτέρα 13 Αυγούστου 2007

Κυριακή 29 Ιουλίου 2007

Όταν κοιτάς από ψηλά...


Καλό καλοκαίρι!

Κυριακή 15 Ιουλίου 2007

Oh my God! I 've been tagged!!!

My lil Maldivian friend, Mini, tagged me!!! Yes, it's true! I couldn't believe it either, but what can I do now?
Hmmm... I found it! I 'll answer her questions! :))

1. Three things I can't do:
Windsurfing (I haven't even tried!)
Cheat my girlfriend (honestly!)
Watch martial arts films (I hate them!)

2. Three things I can do:
Write an article (that's what I do for a living!)
Write a poem :)
Answer these questions :D

3. Three things that scare me:
Death
The possibility of losing what I 've got
The possibility of not fulfilling my dreams

4. Three things I love:
All the people I love (yep, I 've cheated. They 're more than one!)
Holidays!
Going to the cinema

5. Three things I hate:
The two-faced people
Not having time to do what I want
When I come back to work after a wonderful weekend...

According to the agreement I made with Mini, I won't tag anyone else! The chain breaks here...!

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2007

Σε συνάντησα στην πλαζ... με τους αλλοδαπούς!

"Με… λεξικό ξένων γλωσσών κάθε Κυριακή στην παραλία Αλίμου

Καρφίτσα δεν πέφτει τις Κυριακές στην πλαζ του Αλίμου, όπου η ελεύθερη είσοδος αλλά και η εύκολη πρόσβαση με το τραμ την έχουν καταστήσει πόλο έλξης για χιλιάδες αλλοδαπούς, που αναζητούν μια ανάσα δροσιάς.

Όλοι οι λουόμενοι σε αυτή την παραλία είναι αλλοδαποί. Ρώσοι, Αλβανοί, Βούλγαροι Πακιστανοί και από διάφορα άλλα μέρη του κόσμου, που μαζί με τους φίλους και τις οικογένειες τους πηγαίνουν για να απολαύσουν μια δροσερή βουτιά.

Οι περισσότεροι λουόμενοι στην παραλία είναι άνδρες. Οι γυναίκες είναι μετρημένες στα δάχτυλα και αυτές είναι κυρίως εσώκλειστες σε σπίτια, που φροντίζουν ηλικιωμένους και παίρνουν ρεπό μια φορά την εβδομάδα".

Το κείμενο αυτό προέρχεται από το δικτυακό τόπο του τηλεοπτικού σταθμού Alpha (συγκεκριμένα, βρίσκεται εδώ). Επίσης, εκφωνήθηκε (ως "σπικάζ") σε ρεπορτάζ που προβλήθηκε στο τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων του σταθμού.

Μπορεί κάποιος να μου πει σε τι στο διάολο συνίσταται η εν λόγω "είδηση";

Ποιο από τα -κατά Χρήστο Πασαλάρη- στοιχεία της είδησης (επικαιρότητα, εγγύτητα, σπουδαιότητα, σπανιότητα, εκρηκτικότητα, εκκρεμότητα, συγκίνηση, συνέπεια) περιέχει;

Μήπως ο συντάκτης της θέλει να μας πει κάτι για τους αλλοδαπούς;

Κι αν ναι, τι;

Μήπως ο συντάκτης της συμβάλλει -έστω και άθελά του- στην ανάπτυξη ρατσιστικών αντανακλαστικών σε μερίδα της κοινής γνώμης;

Υ.Γ. 1: Σήμερα, ημέρα δημοσίευσης της παραπάνω "είδησης", ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις του (τριήμερου) 12ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ, στην πλατεία Πρωτομαγιάς, στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων. Τραγική ειρωνεία;
;
Υ.Γ. 2: Εκτός των άλλων, η είδηση είναι και ανακριβής. Σαφώς και πηγαίνουν πολλοί Έλληνες σ' αυτή την παραλία (ακούς εκεί "Έλληνας... ούτε για δείγμα!") - κυρίως ηλικιωμένοι. Το ξέρω, διότι έχω πάει (δεν έμεινα, όμως, για μπάνιο, για... πολλούς και διάφορους λόγους!).

Κυριακή 8 Ιουλίου 2007

Αν ψήφιζαν τα δέντρα...

Ήταν μια από τις ελάχιστες κινητοποιήσεις στην ιστορία αυτού του τόπου που δεν οργανώθηκε από κανένα κόμμα, από κανέναν πολιτικό ή κοινωνικό φορέα, από κανένα σωματείο, σύλλογο, σύνδεσμο, όμιλο, από κανένα συνδικάτο. Χωρίς το "καπέλο" και την "ομπρέλα" κανενός.

Η πρωτοβουλία ανελήφθη αυθόρμητα, από εκατοντάδες πολίτες -κυρίως χρήστες του διαδικτύου και, συγκεκριμένα, μπλόγκερ- που δεν είχαν κανένα κοινό γνώρισμα μεταξύ τους (δεν ανήκαν απαραίτητα στο ίδιο κόμμα, δεν είχαν απαραίτητα την ίδια ιδεολογία). Πλην ενός: είχαν όλοι την ευαισθησία που πρέπει να επιδεικνύει κάθε συνειδητοποιημένος πολίτης, ο οποίος βλέπει ότι ο ζωτικός του χώρος (με την κυριολεκτική και όχι με την πολιτικοοικονομική έννοια του όρου), δηλαδή το περιβάλλον, συρρικνώνεται και περιορίζεται, από μια μερίδα κατ' ευφημισμόν συνανθρώπων του.

Χιλιάδες πολίτες αυτής της κατηγορίας, που ενημερώθηκαν για τη συγκέντρωση μέσω ηλεκτρονικών και γραπτών μηνυμάτων, αλλά και από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, κατέκλυσαν σήμερα το απόγευμα -επί τουλάχιστον τρεις ώρες- τη λεωφόρο Βασιλίσσης Αμαλίας, μπροστά στη Βουλή των Ελλήνων, και βροντοφώναξαν -απευθυνόμενοι προς τους 300- την απαίτησή τους να αναληφθούν άμεσα πρωτοβουλίες από τη συντεταγμένη πολιτεία, ώστε να ξαναγεννηθεί όσο το δυνατόν πιο σύντομα το δάσος της Πάρνηθας.

Κι αυτό ήταν μόνον η αρχή.


Τουλάχιστον 5 χιλιάδες πολίτες "πολιόρκησαν" το Κοινοβούλιο


"Περπατώ εις το δάσος, όταν το δάσος δεν είναι εδώ". Ο Ανώνυμος Οικοπεδοφάγος


Καρβουνιασμένα κουκουνάρια και πευκοβελόνες από την Πάρνηθα χρησιμοποιήθηκαν ως προσάναμμα για την περιορισμένης έκτασης φωτιά που συμβολικά άναψαν οι διαδηλωτές στο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου.


Ο Άγνωστος Στρατιώτης κείτεται νεκρός, με επιδέσμους στο σώμα του. Το κηδειόχαρτο, από κάτω, γράφει: "Με βαθιά λύπη ανακοινώνουμε το θάνατο των ελληνικών δασών στις φλόγες"...


Αναγκαστικά "την πλήρωσαν" και τα φανταράκια! Οι εύζωνοι της Προεδρικής Φρουράς περίμεναν τουλάχιστον επί δέκα λεπτά, σαστισμένοι, μέχρι να πραγματοποιηθεί η αλλαγή φρουράς. Τελικά, η αλλαγή έγινε υπό τα γιουχαΐσματα δεκάδων "θερμόαιμων" συγκεντρωμένων...

Το τηλεοπτικό συνεργείο του... "ΤηλεΦως" (ναι, το κανάλι του κυρίου Παπανικόλα είναι!) επί το έργον!!! Προσέξτε τη ρεπόρτερ, αλλά και το μικρόφωνο! Κρίμα που δεν φαίνεται και ο εικονολήπτης, με τη χάντικαμ ανά χείρας!
΄

Τι κι αν το σκοτάδι είχε πέσει; Απτόητοι οι διαδηλωτές συνέχιζαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους έξω από την (άδεια) Βουλή

΄

Η γαλανόλευκη κυματίζει ανέμελα στην κορυφή του Κοινοβουλίου, με φόντο τον αττικό ουρανό. Μόνο το γαλάζιο τ' ουρανού μας έμεινε (κι αυτό έχει προ πολλού ξεθωριάσει, εδώ που τα λέμε), αφού το πράσινο δεν το θέλαμε και το κάναμε μαύρο...

΄

Φωτογραφίες: Εν Πλω Outdoor Studio

Πέμπτη 5 Ιουλίου 2007

Τετάρτη 4 Ιουλίου 2007

Σ' έβλεπα απ' το πλάι κι έλεγα "γελάει"...

Επειδή...
μια φωτογραφία
αξίζει όσο χίλιες λέξεις
(συνεπώς αυτό το ποστ
περιέχει... 6 χιλιάδες λέξεις)...
τα σχόλια περιττεύουν...

Φίλιππος Πλιάτσικας on stage


Ο Βασίλης Καζούλλης σε... τρελές πιρουέτες!

΄

Ένας φίλος ήρθε απόψε απ' τα παλιά (ο Μάνος Ξυδούς)...

΄

Λίγο πριν το τέλος...

΄

Γεμάτος (και την Κυριακή) ο Λυκαβηττός


Άσχετη φώτο: η Αθήνα απ' το Λυκαβηττό. Δεν σας πιάνεται η ψυχή;

΄

Φωτογραφίες: Εν πλω Outdoor Studio

Η λήψη έγινε στο θέατρο του Λυκαβηττού, την Κυριακή 1η Ιουλίου 2007.

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007

Small music confessions

Θα γνωρίζετε, ασφαλώς (τουλάχιστον όσοι ανήκετε στο στενό φιλικό μου κύκλο - οι του διαδικτυακού κύκλου το μαθαίνετε τώρα!), ότι είμαι λάτρης της ελληνικής έντεχνης και ροκ μουσικής σκηνής. Δείχνω μια ιδιαίτερη προτίμηση στις μπαλάντες και στα τραγούδια που κάποιοι θα χαρακτήριζαν «μελαγχολικά». Εγώ, πάλι, θα τα ονόμαζα «ταξιδιάρικα».

Μου αρέσουν, επίσης, και λαϊκά τραγούδια, όπως, για παράδειγμα, αυτά που τραγουδά ο Μητροπάνος. Για να σας δώσω να καταλάβετε, να μια πρόχειρη λίστα με τους τραγουδιστές ή/και τραγουδοποιούς που μου αρέσουν (με αλφαβητική σειρά):
΄
Γιάννης Αγγελάκας, Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Αλουπογιάννης, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Σοφία Βόσσου, Δήμητρα Γαλάνη, Γλυκερία, Φοίβος Δεληβοριάς, Γιώργος Δημητριάδης, Ελένη Δήμου, Στάθης Δρογώσης, Δημήτρης Ζερβουδάκης, Νίκος Ζιώγαλας, Παντελής Θαλασσινός, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Βασίλης Καζούλλης, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας, Λουκιανός Κηλαηδόνης, Κίτρινα Ποδήλατα, Γιάννης Κότσιρας, Μανώλης Λιδάκης, Λουδοβίκος των Ανωγείων, Κώστας Μακεδόνας, Σωκράτης Μάλαμας, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Δημήτρης Μητροπάνος, Ανδριάνα Μπάμπαλη, Γιώργος Νταλάρας, Όναρ, Νίκος Παπάζογλου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μιλτιάδης Πασχαλίδης, Παύλος Παυλίδης, Ορφέας Περίδης, Νίκος Πορτοκάλογλου, Άλκηστις Πρωτοψάλτη, Πυξ Λαξ, Μάνος Πυροβολάκης, Διονύσης Σαββόπουλος, Ζακ Στεφάνου, Διονύσης Τσακνής, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Μανώλης Φάμελλος, Μιχάλης Χατζηγιάννης.
Επίσης, βγάζω το καπέλο στους συνθέτες: Μάνο Λοϊζο, Μάνο Χατζιδάκι, Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο, Σταμάτη Σπανουδάκη και Σταμάτη Κραουνάκη.

Με την ξένη μουσική δεν είχα ποτέ… επίσημη σχέση (κάτι one night stand μόνο)! Μη με ρωτήσετε για τίτλους τραγουδιών, ονόματα συγκροτημάτων, δίσκους και ό,τι άλλο έχει να κάνει με μουσική της αλλοδαπής, διότι έχω πλήρη μεσάνυχτα! Όχι, βέβαια, επειδή είμαι… εθνικιστής στον πολιτισμό, αλλά απλά επειδή δεν έχω εντρυφήσει στη μουσική άλλων κρατών.

Ωστόσο, πολύ συχνά θα με πιάσετε να σιγοτραγουδάω ξένα τραγούδια ή ν’ ακούω ένα ξένο τραγούδι στο ραδιόφωνο και να φωνάζω: «φοβερό κομμάτι αυτό»! Μη ρωτήσετε, όμως, ποιος το λέει ή ποιος είναι ο τίτλος του - δεν θα ξέρω να σας πω.

Αφορμή γι’ αυτό το ποστ (που σας τυραννάει τόση ώρα) στάθηκε μια συζήτηση που είχα με ιδιαιτέρως προσφιλές μου πρόσωπο περί ανέμων, υδάτων και… μουσικής. Επιδοθήκαμε σ’ ένα ιδιότυπο τεστ μουσικών γνώσεων, το αποτέλεσμα του οποίου ήταν αποκαρδιωτικό ως προς την επάρκειά των γνώσεών μου για τη διεθνή μουσική σκηνή (αλλά άκρως ενθαρρυντικό ως προς τις γνώσεις μου για το εγχώριο τραγούδι)!

Βάλθηκα, λοιπόν, σήμερα να καταγράψω όλα τα ξένα τραγούδια που μου έχουν κάνει «κλικ» τον τελευταίο καιρό, για ν’ αποδείξω (στον εαυτό μου και όχι μόνο!) ότι έχω συνείδηση και γνώση του τι ακούω, όταν το ακούω (δεν τα κατάφερα, τελικά!).

Ιδού, λοιπόν, το… Top 60 των ξένων τραγουδιών με τα οποία έχω «κολλήσει» τους τελευταίους μήνες (ή εβδομάδες) και τα οποία περιήλθαν στην κατοχή μου, είτε σε cd, είτε σε μορφή mp3, στο σκληρό δίσκο του υπολογιστή μου (και στο mp3 player μου)! Σας τα συνιστώ ανεπιφύλακτα (η σειρά είναι απολύτως τυχαία)!

1) Nothing in my way - Keane
2) Te busque - Nelly Furtado, feat. Juanes
3) Erase/Rewind - The Cardigans
4) Red, red wine - UB40
5) Save room - John Legend
6) Lucky you - Lighting Seeds
7) She will be loved - Maroon 5
8) If you tolerate this - Manic Street Preachers
9) Ordinary day - Dolores O’ Riordan
10) Not over - Erik Faber
11) Don’t dream it’s over - Crowded House
12) One - Mary J. Blige, feat. U2
13) Perfect situation - Weezer
14) Too little too late - Jojo
15) Here without you - 3 doors down
16) Save tonight - Eagle-Eye Cherry
17) Black, black heart - David Usher
18) Bird of Paradise - Snowy White
19) Closer - Travis
20) Mexican moon - Concrete Blonde
21) Dust in the wind - Kansas
22) No promises - Shayne Ward
23) Truly, madly, deeply - Savage Garden
24) Your love alone is not enough - Manic Street Preachers
25) I saved the world today - Eurythmics
26) Relax, Take it easy - Mika
27) I ‘m like a bird - Nelly Furtado
28) Sometimes love just ain’t enough - Patty Smyth & Don Henley
29) Because I love you - Stevie B
30) Always somewhere - Scorpions
31) The passenger - Iggy Pop
32) Angie - The Rolling Stones
33) Lazarus - Porcupine Tree
34) Wake me up when September ends - Green day
35) Rewind - Paolo Nutini
36) Bella luna - Jason Mraz
37) The blower’s daughter - Damien Rice
38) Clocks - Coldplay
39) El corazon - Arno Elias
40) Lady D’ Arbanville - Cat Stevens
41) Partons vite - Kaolin
42) The sound of silence - Simon and Garfunkel
43) U-Turn (Lili) - Aaron
44) Sunny came home - Shawn Colvin
45) Mad about you - Hooverphonic
46) Sing - Travis
47) Holiday - Scorpions
48) Lovefull - The Cardigans
49) Tonight - Reamonn
50) Goodnight moon - Shivaree
51) All good things (Come to an end) - Nelly Furtado
52) Bad day - Daniel Powter
53) Carnival - The Cardigans
54) With or without you - Keane (ναι, των U2 είναι!)
55) 7 seconds - Neneh Cherry, Youssou N' Dour
56) Nothing else matters - Metallica
57) The last time - Keane
58) My favourite game - The Cardigans
59) Summer wine - Ville Valo & Natalia Avelon
60) Quando, quando, quando - Michael Buble feat. Nelly Furtado

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007

Μια βόλτα στη Βουλιαγμένη

Τρίτη μεσημέρι. Ο υδράργυρος χτυπάει 45άρια. Το δωμάτιο θυμίζει θάλαμο αερίων. Το τηλεφώνημα δείχνει το δρόμο προς τη λύτρωση.
Σε πέντε λεπτά είμαι έτοιμος. Η ατμόσφαιρα έξω αποπνικτική. Περπατάω στον πυρακτωμένο δρόμο. Μπροστά του ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες γίνεται παραμυθάκι για παιδιά του νηπιαγωγείου.

Καθώς προχωράω, νιώθω το ίδιο αίσθημα όπως όταν ανοίγεις τον αναμμένο φούρνο και βάζεις το κεφάλι σου μπροστά στο φαγητό που ψήνεται. Κυριολεκτικά!
΄
Σε συναντώ στη στάση και αμέσως η θερμοκρασία πέφτει. Χίλια κλιματιστικά των 100.000 BTU με χτυπούν κατακέφαλα! Επιτέλους, δροσιά!

Ξεκινάμε. Πρώτη φορά φτάνω τόσο γρήγορα στην παραλιακή! Ή έτσι μου φάνηκε;

Το "Tαξίδι στα Κύθηρα"στη Βουλιαγμένη, όπως το πάρει κανείς- έχει ξεκινήσει! "Να είμαστε συνεχώς μεθυσμένοι" κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, μας προτρέπει ο Μπωντλαίρ.

Το γυρίζω σε Όμηρο! Πρώτη φορά που η διαδρομή παραμερίζει και "μεταβιβάζει" την ανεκτίμητη αξία της στον προορισμό, στην Ιθάκη. Το ταξίδι -και οι εμπειρίες που αυτό προσφέρει- ήταν, απλώς, τα προεόρτια. Κι εμείς ευχηθήκαμε να είναι σύντομος ο δρόμος κι όχι μακρύς (ζητώντας προκαταβολικά συγγνώμη απ' τον Καβάφη)!
΄
Φτάνουμε. Βουτάμε σχεδόν αμέσως. Ο δικός σου βυθός είναι απείρως καλύτερος από του Χατζηγιάννη! Μπαινοβγαίνουμε στη θάλασσα, κάνοντας «τα δικά μας»!

Πάμε στο κυλικείο. Το ρεύμα έχει κοπεί εδώ και μία ώρα. Ούτε φρεντοτσίνο, ούτε γρανίτα, ούτε καν παγωμένο νερό! Ε, και; Εμείς ξέρουμε να ξεδιψάμε κι αλλιώς!
Αποφασίζουμε να μείνουμε κι άλλο. Η επιλογή μας δικαιώνει!

Όσοι πηγαίνουν στη Βουλιαγμένη
Λέει ένας νόμος παλιός
Νύχτα με φεγγάρι
Κι είναι λίγο πιωμένοι
Πάντα τη βρίσκουν αλλιώς

All day soundtrack: "Στη Βουλιαγμένη" - Λουκιανός Κηλαηδόνης

Φωτογραφία: Εν πλω Sea Studio

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2007

Το κύμα που έβαλε φωτιά στο Γκάζι

Φρεσκάδα, νιάτα, αγάπη, έρωτας, πάθος, τρέλα, νεύρο, κέφι, φαντασία, μαγεία, φιλία, ελευθερία. Ήταν όλα εκεί! Ήταν όλοι εκεί!
΄
Χιλιάδες 16άρηδες (και 15άρηδες και 17άρηδες και 18άρηδες, μέχρι και μια γιαγιά είδα να χορεύει!) -στην κυριολεξία το μέλλον αυτού του τόπου- κατέκλυσαν το τριήμερο 23-25 Ιουνίου το Γκάζι, εκεί όπου "στεγάστηκε" το 3ο Φεστιβάλ Μαθητικών Συγκροτημάτων "Schoolwave 2007", που διοργάνωσε το περιοδικό "Schooligans" (το οποίο από τον Οκτώβριο θα κυκλοφορεί με "ΤΑ ΝΕΑ - Σαββατοκύριακο").

Ο πολυχώρος εκδηλώσεων του δήμου Αθηναίων γέμισε από τις ανάσες, τον ιδρώτα, τα δάκρυα -ενίοτε- και τα "vibes" αμέτρητων πιτσιρικάδων που, είτε πάνω στη σκηνή ως τραγουδιστές και μουσικοί, είτε κάτω από αυτήν ως κοινό, βροντοφώναξαν (εις ώτα μη ακουόντων;) "είμαστε εδώ! Έχουμε άποψη και λόγο! Ακούστε μας, επιτέλους!!!"!
΄
Δεν είχα ποτέ σχέση με τη μουσική ως δημιουργός. Ούτε, φυσικά, συμμετείχα σε μουσικό συγκρότημα (στο σχολείο μας είχαμε κάνα-δυο). Το ζήλεψα, όμως, το "Schoolwave". Με ζήλια άδολη. Θες επειδή όταν πήγαινα εγώ σχολείο δεν υπήρχαν "τέτοια πράγματα"; Θες επειδή θά 'θελα να το παρακολουθήσω με το "βλέμμα" (και το μυαλό) ενός 16άρη κι όχι ενός -σχεδόν- 26άρη; Θες επειδή τη διοργάνωση την έχει αναλάβει ένα ΤΕΛΕΙΟ μαθητικό περιοδικό (το δικό μας, τότε, δεν το έφτανε ούτε στο μικρό του δαχτυλάκι - κι ήμουν και αρχισυντάκτης του, τρομάρα μου!);

Απόψε γύρισα για λίγο πίσω, στα ξένοιαστα μαθητικά μου χρόνια. Διαπίστωσα ότι η σημερινή γενιά των εφήβων (τουλάχιστον ένα σημαντικό τμήμα της) δεν σαπίζει όλη μέρα στις καφετέριες, δεν αποβλακώνεται απ' το πρωί ως το βράδυ με Playstation και δεν ακούει -μόνο- Καλομοίρα και Νίνο.

΄
Κύριοι βουλευτές: Κάνατε τον κόπο να πατήσετε το πόδι σας στο Γκάζι αυτό το τριήμερο, έστω για λίγα λεπτά; Μάλλον όχι. Αν το κάνατε, θα ερχόσασταν -ίσως για πρώτη φορά στη ζωή σας- σε επαφή με το πιο υγιές κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Κρίμα.

Υ.Γ. 1: "Schooligans", σας ευχαριστώ που με... ξεschoolηκιάσατε απόψε! Ακολουθεί δυνατή συναυλιακή εβδομάδα και το "Schoolwave" ήταν η καλύτερη προθέρμανση!

Υ.Γ. 2: Ο καραγκιόζης που πέταξε το κωλόχαρτο, αλλά και ο ανεγκέφαλος που πέταξε το κουτάκι με το "Sprite" στη σκηνή, να τα βάλουν εκεί που ξέρουν (με το συμπάθιο)!

Φωτογραφίες: Εν πλω Mobile Studio

Διήμερο στη Θεσσαλονίκη

Οι γραμμές του τρένου χαράζουν την πορεία προς το όνειρο.
Ο Λευκός Πύργος φαντάζει πιο σκούρος από ποτέ, μπροστά στο άσπρο σου κορμί.
Η νύμφη του Θερμαϊκού πήρε απόψε τη μορφή σου.
Το ραδιόφωνο υμνεί το μαγευτικό φεγγάρι κι εγώ τη Μούσα που σ’ ερωτεύτηκε και σε έλουσε με το Φως της.
Τα εκτός προγράμματος ταξίδια μαζί σου είναι η αδυναμία μου!

On the road soundtrack: «Τα κόκκινα γυαλιά των εμιγκρέ» - Σταμάτης Κραουνάκης, Χαρά Αργυροπούλου
Night Thermaikos Gulf soundtrack: «Bella Luna» - Jason Mraz
Returning to Athens soundtrack: «Lane Moje» - Zeljko Joksimovic


Η φωτογραφία είναι από άλλη μία -ανοιξιάτικη- εξόρμηση στη Θεσσαλονίκη. Τώρα δεν είχα καιρό για λήψεις!