Τρίτη μεσημέρι. Ο υδράργυρος χτυπάει 45άρια. Το δωμάτιο θυμίζει θάλαμο αερίων. Το τηλεφώνημα δείχνει το δρόμο προς τη λύτρωση.Σε πέντε λεπτά είμαι έτοιμος. Η ατμόσφαιρα έξω αποπνικτική. Περπατάω στον πυρακτωμένο δρόμο. Μπροστά του ο εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες γίνεται παραμυθάκι για παιδιά του νηπιαγωγείου.
Καθώς προχωράω, νιώθω το ίδιο αίσθημα όπως όταν ανοίγεις τον αναμμένο φούρνο και βάζεις το κεφάλι σου μπροστά στο φαγητό που ψήνεται. Κυριολεκτικά!
΄
Σε συναντώ στη στάση και αμέσως η θερμοκρασία πέφτει. Χίλια κλιματιστικά των 100.000 BTU με χτυπούν κατακέφαλα! Επιτέλους, δροσιά!
Ξεκινάμε. Πρώτη φορά φτάνω τόσο γρήγορα στην παραλιακή! Ή έτσι μου φάνηκε;
Το "Tαξίδι στα Κύθηρα" -ή στη Βουλιαγμένη, όπως το πάρει κανείς- έχει ξεκινήσει! "Να είμαστε συνεχώς μεθυσμένοι" κατά τη διάρκεια του ταξιδιού, μας προτρέπει ο Μπωντλαίρ.
Το γυρίζω σε Όμηρο! Πρώτη φορά που η διαδρομή παραμερίζει και "μεταβιβάζει" την ανεκτίμητη αξία της στον προορισμό, στην Ιθάκη. Το ταξίδι -και οι εμπειρίες που αυτό προσφέρει- ήταν, απλώς, τα προεόρτια. Κι εμείς ευχηθήκαμε να είναι σύντομος ο δρόμος κι όχι μακρύς (ζητώντας προκαταβολικά συγγνώμη απ' τον Καβάφη)!
΄
Φτάνουμε. Βουτάμε σχεδόν αμέσως. Ο δικός σου βυθός είναι απείρως καλύτερος από του Χατζηγιάννη! Μπαινοβγαίνουμε στη θάλασσα, κάνοντας «τα δικά μας»!
Πάμε στο κυλικείο. Το ρεύμα έχει κοπεί εδώ και μία ώρα. Ούτε φρεντοτσίνο, ούτε γρανίτα, ούτε καν παγωμένο νερό! Ε, και; Εμείς ξέρουμε να ξεδιψάμε κι αλλιώς!
Αποφασίζουμε να μείνουμε κι άλλο. Η επιλογή μας δικαιώνει!
Όσοι πηγαίνουν στη Βουλιαγμένη
Λέει ένας νόμος παλιός
Νύχτα με φεγγάρι
Κι είναι λίγο πιωμένοι
Αποφασίζουμε να μείνουμε κι άλλο. Η επιλογή μας δικαιώνει!
Όσοι πηγαίνουν στη Βουλιαγμένη
Λέει ένας νόμος παλιός
Νύχτα με φεγγάρι
Κι είναι λίγο πιωμένοι
Πάντα τη βρίσκουν αλλιώς
All day soundtrack: "Στη Βουλιαγμένη" - Λουκιανός Κηλαηδόνης
Φωτογραφία: Εν πλω Sea Studio
5 σχόλια:
ααααααααααααααααααααα!!!!!!!!!Τι μου θυμιζεις τωρα.. :')
Ααααα! Αμάν πια! Όλα μου τα ποστ (όπως λέμε: όλα μου τα καλοκαίρια!) κάτι σου θυμίζουν (όλα με θυμίζουν, πια;)!
Έτσι μού 'ρχεται να γράψω για τους Μαορί και τον μυθικό τόπο Χαουαϊκι, να δούμε τι προσωπικό βίωμα θά 'χεις να γράψεις τότε!!!
:)))
Υ.Γ.: Κλάμα ήταν αυτό ή γέλιο; Ή, μήπως, κλαυσίγελως;
ναι τωρα που το λες το προσεξα κ γω..Κτ για alter ego λεγαμε, n'est ce pas? :D Ηταν επιφωνημα απογνωσης και χαρας μαζι(σ ειπα,αντιφασεις forever!!) :D
Η αυτοαναίρεση του εαυτού μας είναι η διαδικασία που απολαμβάνω περισσότερο (όχι να λέμε και να ξελέμε! Άλλο αυτό, έτσι;)!
Υ.Γ.: Μην ξανοίγεσαι πολύ με τα γαλλικά, plz! Δεν είμαι γαλλομαθής, απλώς... "το παίζω"!!!
D' accord?
:)))
oui mon cherie..! ;))
Δημοσίευση σχολίου