Περί ενημέρωσης

«Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης»
Ι. Ι. Μάγερ

Η παραπάνω ρήση αναγράφεται στην «προμετωπίδα» της ιστοσελίδας της Ε.Σ.Η.Ε.Α. και αποτελεί, εν πολλοίς, την απάντηση στο ερώτημα «σε τι χρειάζεται η δημοσιογραφία;».
Συνεπώς, μπορούμε να υποθέσουμε ότι αυτό το τριήμερο η δικαιοσύνη έμεινε χωρίς ψυχή ή ότι σταμάτησε να χτυπά η καρδιά της...

Επί τρεις ολόκληρες ημέρες (Τρίτη 18/03/2008, Τετάρτη 19/03/2008 και Πέμπτη 20/03/2008) η αποκαλούμενη "κοινή γνώμη" της Ελλάδας έμεινε χωρίς ενημέρωση (λόγω της 48ωρης απεργίας των τεχνικών ραδιοφωνίας και τηλεόρασης στις 18 και 19/03 και της 48ωρης απεργίας των δημοσιογράφων στις 19 και 20/03).

Είμαι αναφανδόν υπέρ του δικαιώματος της απεργίας, γενικά, αλλά και υπέρ της συγκεκριμένης απεργίας, ειδικά (στην οποία, φυσικά, συμμετείχα). Κι αυτό διότι, σε αντίθεση με την επικρατούσα άποψη (στη διαμόρφωση της οποίας συνέβαλε, μεταξύ άλλων, και ο Λάκης Λαζόπουλος), οι δημοσιογράφοι θίγονται -και πολύ μάλιστα- από τις ρυθμίσεις του ασφαλιστικού νομοσχεδίου.

Όμως, τι πέτυχε αυτή η τριήμερη απεργιακή κινητοποίηση;

α) Οι πολίτες έμειναν απληροφόρητοι τόσο για τις -τεράστιας έκτασης- απεργιακές κινητοποιήσεις, όσο και για την πορεία ψήφισης του ασφαλιστικού νομοσχεδίου στη Βουλή (ιδίως τις δύο επίμαχες ημέρες, Τετάρτη και Πέμπτη). Κάτι που εξυπηρέτησε προδήλως την κυβέρνηση, αποτελώντας «βούτυρο στο ψωμί της» (αφού το νομοσχέδιο ψηφίζεται και γίνεται νόμος του κράτους σχεδόν στα κρυφά, χωρίς κανείς να το πάρει χαμπάρι. Εν ολίγοις, η όλη διαδικασία «περνάει στο ντούκου»).

β) Οι πολίτες έμειναν απληροφόρητοι για ζητήματα που τους ενδιαφέρουν άμεσα και επηρεάζουν τη ζωή τους και την καθημερινότητά τους, όπως το πρόγραμμα των συνεχιζόμενων διακοπών ρεύματος της Δ.Ε.Η. στις περιοχές τους ή το πρόγραμμα των απεργιών και των στάσεων εργασίας στα μέσα μαζικής μεταφοράς ΚΑΙ την Πέμπτη (ποιος ήξερε, για παράδειγμα, ότι ούτε σήμερα έχει μετρό μέχρι τις 5 το απόγευμα;)

γ) Οι πολίτες έμειναν ήρεμοι και νηφάλιοι, μακριά από τις «σειρήνες» της «κίτρινης» και τρομολαγνικής τηλε-δημοσιογραφίας, που το μόνο που κάνει με τα μονοθεματικά δελτία ειδήσεων-σόου της, είναι να παραπληροφορεί, κατ' ουσίαν, τους τηλεθεατές, παρουσιάζοντάς τους αποσπασματικά ψήγματα της αλήθειας, διογκώνοντας και παραποιώντας τα γεγονότα και παρουσιάζοντας, εντέλει, μια πλασματική εικόνα του κόσμου.
Κι αυτή η τρίτη διαπίστωση είναι η πιο θλιβερή (δεν αφορά, βέβαια, το σύνολο, αλλά ένα μεγάλο μέρος των ελληνικών ηλεκτρονικών Μ.Μ.Ε.).

Δεν θέλω να καταλήξω κάπου συγκεκριμένα με αυτές τις σκέψεις-διαπιστώσεις. Άλλωστε, όπως είπα, ήμουν και είμαι υπέρ αυτής της απεργίας. Και, σε ό,τι αφορά την τρίτη παρατήρηση, πιστεύω ότι είναι καλύτερα ένας λαός να έχει μια κακή δημοσιογραφία, παρά καθόλου δημοσιογραφία.

Όμως, κάτι δεν πάει καλά στο θέμα αυτό... Κάτι που ο κόσμος (του διαδικτύου, κυρίως) έχει αρχίσει εδώ και καιρό ν' αντιλαμβάνεται και το καθιστά καθημερινά σαφές.

Και δύο ερωτήματα:

α) Ως πού θα φτάσει αυτή η κατάσταση (με την έκπτωση, την αλλοτρίωση και τον "βιασμό" της δημοσιογραφίας);
β) Τι μπορεί και πρέπει να γίνει για να αναστραφεί αυτή η κατάσταση;

Σκέψεις και απόψεις δεκτές και επιθυμητές.