Κατώφλι: Το νέο στέκι της νεολαίας

Πολλές φορές είχα κάνει την ίδια επισήμανση, χωρίς, όμως, να δώσω ιδιαίτερη σημασία και χωρίς να επεξεργαστώ καταλλήλως την πληροφορία στο μυαλό μου. Είτε επειδή, όταν το έβλεπα, βιαζόμουν να πάω στη δουλειά, είτε επειδή γυρνούσα κουρασμένος απ’ αυτή, είτε επειδή ήμουν έξω για βόλτα και είχα το ενδιαφέρον μου στραμμένο αλλού – και σίγουρα όχι σε κοινωνιολογικού περιεχομένου αναλύσεις. ;

Φαίνεται, όμως, ότι ο διεστραμμένος μου εγκέφαλος και το ανεπίγνωστο υποσυνείδητό μου προέβαιναν κρυφά σε όλες τις απαραίτητες διεργασίες όλον αυτό τον καιρό που το αλλοπρόσαλλο συνειδητό μου αναλίσκετο στην παρακολούθηση κάποιας ταινίας σε θερινό κινηματογράφο του Θησείου ή στην κατάποση μοχίτο σε μπαρ της ευρύτερης περιοχής του ιστορικού κέντρου των Αθηνών, «παιζόντάς το» Έρνεστ Χέμινγουεϊ, στις βραδινές του εξορμήσεις στην Αβάνα.

Η σκέψη ωρίμασε και καταστάλαξε. Ξεκίνησε ως επιστημονική παρατήρηση, απέκτησε λογική συνέπεια και, τελικά, έλαβε τη μορφή του επιστημονικού συμπεράσματος. Ενός συμπεράσματος που συνοψίζεται στον παρακάτω τίτλο: «Τα κατώφλια των πολυκατοικιών έγιναν το νέο στέκι της νεολαίας»!

Όχι, δε με χτύπησε ο Ήλιος, ούτε ήπια πολύ μοχίτο (άλλωστε, σιγά μη μεθύσεις με μοχίτο!). Ωστόσο, στιγμιότυπα σαν αυτό που απεικονίζεται στη φωτογραφία έχουν πληθύνει… επικινδύνως τους τελευταίους μήνες, σε βαθμό που συνιστούν, πλέον, νέα μόδα. Νεαρές και νεαροί, μαθήτριες και μαθητές γυμνασίων και λυκείων, καταλαμβάνουν τις εισόδους των πολυκατοικιών και παραμένουν εκεί επί ώρες κάνοντας ό,τι πιο πιθανό και απίθανο μπορείτε να φανταστείτε! Έχουν, μάλιστα, δημιουργήσει το μικρόκοσμό τους στα όρια του κατωφλιού της πολυκατοικίας τους: εκεί ερωτεύονται, εκεί χωρίζουν, εκεί διαβάζουν, εκεί κολατσίζουν, εκεί διευρύνουν τους μουσικούς τους ορίζοντες, εκεί δίνουν… νέα διάσταση στην επικοινωνία.

Ξεκινώ από το τελευταίο. Πόσες φορές δεν έχετε συναντήσει κοριτσόπουλα ή και αγόρια να στέλνουν μανιωδώς γραπτά μηνύματα από το κινητό τους σε χίλιους δυο προορισμούς (ή στον «έναν και μοναδικό» προορισμό), καθήμενα -σχεδόν ξαπλωμένα!- στο κατώφλι της πολυκατοικίας τους (ή κάποιας πολυκατοικίας, τέλος πάντων). Πολλές φορές δε είναι… καλωδιωμένα με ακουστικά, παραμένοντας ωστόσο αμίλητα. Όπερ σημαίνει είτε ότι περιμένουν κλήση (αλλά ματαίως, διότι τα έχουν φτυσμένα), είτε ότι -παράλληλα με τις τηλεπικοινωνιακής φύσεως δραστηριότητές τους- ακούνε και μουσική.

Κι εδώ έρχομαι στη διεύρυνση των μουσικών οριζόντων, στην οποία αναφέρθηκα παραπάνω. Τόση ώρα που κάθονται εκεί οι νεαροί κι οι νεαρές, με τα i-pod και τα λοιπά mp3 players ανά χείρας, δεν μπορεί παρά να έχουν μετατραπεί σε κινητές μουσικές εγκυκλοπαίδειες! Τύφλα να ‘χουν οι πλέι-λιστ των ραδιοφωνικών σταθμών! Εισηγούμαι να τους αποσταλεί αυτοδικαίως (με κούριερ) το πτυχίο του Τμήματος Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου!
Υπάρχουν, βέβαια, πολλές φυλές «ακροατών του κατωφλιού» (ανεξαρτήτως φύλου):

- Ο «χαβαλές», που, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο κατώφλι, ακούει τα «άπαντα» του «Je t’ aime» (Βας-Βας, Γαρδούμπα-Ντονέρ κ.λπ.).
- Ο «ρομαντικός», που ξημεροβραδιάζεται στο κατώφλι ακούγοντας τις τελευταίες επιτυχίες του Χατζηγιάννη.
- Ο «ποιοτικός», που στο κινητό του ή στη φορητή του συσκευή εναλλάσσονται ο Δεληβοριάς με τον Φάμελλο, οι Κατσιμιχαίοι με τον Καζούλλη, ο Παπακωνσταντίνου με τον Τσακνή, η Αλεξίου με τον Αλκίνοο κ.ο.κ.
- Ο «λαϊκοπόπ» που «τη βρίσκει» με τα τελευταία σουξέ του Μαρτάκη, του Μακρόπουλου και της Ζήνα.
Σπανιότερα συναντάς τις φυλές του χεβιμεταλά, του γκοθά του παλαιο-ροκά και πάει λέγοντας. Απορία: δεν σας τελειώνει ποτέ η μπαταρία;

Οι… «κατώφλειες» δραστηριότητες, όμως, δεν σταματούν εκεί. Στα κατώφλια τα παιδιά ερωτοτροπούν, ανταλλάσσουν τα πρώτα τους χάδια (έως και μπαλαμούτια), φιλιά και χαστούκια και, ενίοτε, συνάπτουν ή διαλύουν δεσμούς.

Πόσα βρισίδια ή γλυκόλογα δεν έχει πάρει τ’ αφτί μου (όλως… «τυχαίως» – εγώ απλώς περνούσα!) μεταξύ ζευγαριών που κάθονται στις εισόδους των κτιρίων; Πόσα χαϊδολογήματα δεν έχω δει, με «ερωτικό σάουντρακ» τη μουσική του mp3 (κρίμα που δεν μπορούσα ν’ ακούσω τι έπαιζε. Ελπίζω όχι τα «παρατράγουδα». Δε λέει τώρα να λες: «σ’ αγαπάω, ζωούλα μου» και ν’ ακούγεται το «τας-τας-τας-κεμπάπ, ντονέρ»!); Σε πόσες ατελείωτες αγκαλιές δεν έχω γίνει μάρτυρας – εγώ και το φιλόξενο μάρμαρο του κατωφλιού, το οποίο ευγενώς προσφέρονται να σκουπίσουν με τα παντελόνια και τα τι-σερτ τους οι εν λόγω νεαροί και νεαρές, απαλλάσσοντάς το από τη σκόνη, τα σκουπιδάκια, τα μικρόβια κ.λπ.;

Πάντως, οι μοναχικοί «κατωφλάρηδες»το… ρίχνουν στο διάβασμα. Κι εκεί, όμως, υπάρχουν φυλές και φυλές κατωφλο-αναγνωστών:

- Οι «παλίμπαιδες», τους οποίους θα δεις να διαβάζουν από «Αλμανάκο» και «Μίκυ Μάους», μέχρι «Λούκι Λουκ» και «Ποπάι».
- Οι «χαζογκόμενες», που κατά κανόνα θα τις δεις με το «Κοσμοπόλιταν» στο χέρι (ή με την «Κατερίνα», αν είναι κάτω των 15).
- Οι «φίλαθλοι», που διαβάζουν «Πρωταθλητή», «Ντέρμπι» ή «Ώρα για σπορ» - αναλόγως της απόχρωσης, ερυθράς, πράσινης ή κίτρινης.
- Οι «ψαγμένοι», που διαβάζουν μετά μανίας «Περισκόπιο της επιστήμης», «Science Illustrated», άντε και «Φόκους» οι πιο… λάιτ.
- Οι «σινεφίλ», το «Ευαγγέλιο» των οποίων είναι το «Σινεμά» (και το «Cahiers du Cinema», για τους γαλλομαθείς).
- Οι «ποιοτικοί» (της αντίστοιχης μουσικής κατηγορίας), που είναι φανατικοί αναγνώστες του «Διφώνου».
- Οι «πολιτικοποιημένοι», που έχουν φροντίσει να εγγραφούν συνδρομητές στη «Νέμεσιν» ή στο «Αντί» (ο ταχυδρόμος που τα φέρνει, δεν χρειάζεται να χτυπήσει το κουδούνι. Τους τα παραδίδει απευθείας στο κατώφλι!).
- Οι «newsfreaks» που διαβάζουν «Νέα», «Ελευθεροτυπία» ή «Καθημερινή» (τις Κυριακές «Πρώτο Θέμα»).
- Οι «αστροπαρμένοι», που δεν κάνουν βήμα (έτσι κι αλλιώς, αφού είναι… «κολλημένοι» με το κατώφλι!) χωρίς το «Άστρα και Όραμα».
- Οι «ταξιδιάρες ψυχές», που ετοιμάζουν νοερά τις βαλίτσες τους ξεφυλλίζοντας το «Passport» και το «Traveller’s ICONS».
- Οι «οικολογικώς ανησυχούντες», που δεν πάνε πουθενά (σε… άλλο κατώφλι, δηλαδή!), χωρίς το «Geo» και το «National Geographic».
- Οι «fitness», που ξεκοκκαλίζουν το «Vita», το «Forma» ή το «Men’s Health».
- Οι «wannabe πετυχημένοι μπίζνεσμαν και τεκνά, στη συσκευασία του ενός», που πίνουν μονορούφι την ύλη του «Esquire» και του «Status».
- Οι «freestylers», που δεν παραλείπουν να αγοράσουν το τελευταίο τεύχος του «Free», μόλις βγει στα περίπτερα (καλά, ακόμη να καταλάβουν πόσο «δήθεν» είναι;).
- Οι «θεούσες» που διαβάζουν «Προς την Νίκην» και «Τόλμη».
- Οι «τρέντι», που διαβάζουν «Κλικ», «Νίτρο» κ.λπ.
- Οι «τσοντόβιοι», που στο ένα χέρι κρατούν ευλαβικά το «Penthouse» ή το «Playboy» και στο άλλο… καταλαβαίνετε…!

Ε, δε μπορεί! Τόση ώρα που κάθεσαι στο κατώφλι (και διαβάζεις, ακούς μουσική ή μπαλαμουτιάζεσαι) θα πεινάσεις κάποια στιγμή! Στην περίπτωση αυτή, άνοιξε την τσάντα σου (ναι, την κουβαλάς πάντα στο δεύτερο σπίτι σου, το κατώφλι) και βγάλε το «3 Bit» που αγόρασες πριν από λίγο απ’ το περίπτερο. Εναλλακτική επιλογή τα «Lay’s Sensations» ή ένας πύραυλος «Magnum» - μόνο που για να τον… «γλείψεις» (ακολουθώντας την προτροπή της διαφήμισης), πρέπει απαραιτήτως να εγκαταλείψεις το αγαπημένο σου κατώφλι, διότι αν τον έχεις πάρει από πριν και τον έχεις βάλει στην τσάντα, το πιθανότερο είναι να έχει γίνει μιλκ-σέικ, για να μην πω απλό γάλα…

Άνθρωποι σας κι αυτούς που περιέγραψα έχουν γίνει πλέον οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας -ή, για να ακριβολογώ- του διπλανού κατωφλιού! Όπου και να κοιτάξεις, θα τους δεις εκεί, πιστούς στο ραντεβού τους. Στην αρχή νόμιζα ότι κάθονταν στο κατώφλι για λίγο, για να ξαποστάσουν, για να δέσουν τα κορδόνια των παπουτσιών τους ή επειδή περιμένουν κάποιον. Όμως, έκανα λάθος. Το κατώφλι έχει γίνει γι’ αυτούς το απόλυτο στέκι! Το «χοτ-σποτ» της σεζόν!

Μακάρι να μπορούσα να γίνω κι εγώ σαν αυτούς. Όμως, δεν θα δει ποτέ κανείς τις ερωτοτροπίες μου και τα καβγαδάκια μου. Δεν θα μ’ ακούσει ποτέ κανείς να μιλάω στο κινητό, να ακούω μουσική ή να γλείφω το «Μάγκνουμ» μου…
Δυστυχώς, η πολυκατοικία μου έχει πιλοτή!