Όσο (υπερβολικά) γοητεύομαι από τα τρένα, άλλο τόσο (υπερβολικά) γοητεύομαι και από τους σταθμούς των τρένων. Να κατέβω ή να συνεχίσω τη διαδρομή; Τι θα χάσω αν κατέβω και τι αν συνεχίσω; Και τι θα κερδίσω;
Πόσα εκατομμύρια τρένα, άραγε, έχει δει αυτός ο σταθμός; Να φεύγουν. Και να ξανάρχονται. Και να ξαναφεύγουν. Κι αυτός πάντα εκεί.
Ίσως αυτή να είναι η μοίρα και κάποιων ανθρώπων... Να παρακολουθούν ένα μέρος, μια στιγμή, ένα "κλικ" των ταξιδιών που κάνουν άλλοι - μα ποτέ να μη συμμετέχουν σ' αυτά.
Το πιο ωραίο επιτοίχιο σύνθημα (σε πείσμα του ασφαλιστικού, του "σκοπιανού" κ.λπ.)
Νυχτερινή υδατογραφία
4 σχόλια:
όμορφη μελαγχολία που σέρνουν πίσω τους :)
άλλοτε θεατές και άλλοτε πρωταγωνιστές :)
Αυτό ακριβώς σκέφτομαι κι εγώ.
Για την ακρίβεια, συνηθίζω να χρησιμοποιώ τη φράση "γλυκιά μελαγχολία", για να περιγράψω ορισμένες καταστάσεις ή/και συναισθήματα στη ζωή μου!
:)
Δημοσίευση σχολίου