Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω "Το σ' αγαπώ δυο μόνο λέξεις..."
Αγάπη μου, πώς θα μ' αντέξεις
Που 'μαι παράξενο παιδί, σκοτεινό;
Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω
Κι αν σε πεθύμησα δεν ξέρεις
"Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις...",
Σου τό 'χα πει ένα πρωί βροχερό
Θα σβήσω το φως κι όσα δεν σού 'χω χαρίσει
Σε ένα χάδι θα σου τα δώσω
Κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω
Μες στου μυαλού μου τον μαύρο βυθό.
Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
Κι εγώ πιο μόνος κι από μένα
Μες σε δωμάτια κλεισμένα
Το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ
Γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω
Στα σοβαρά μη με παίρνεις είν' το μυαλό μου θολό
Είναι κι ο κόσμος μου αστείος
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
Ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες
Κι εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
Και κάποιο στίχο που σου μοιάζει
Κοιτάζω έξω και χαράζει...
Έγινε το αύριο πάλι χθες
5 σχόλια:
Υπεροχο τραγουδι... Φοβεροι στιχοι... Και αυτη η φωτογραφια πραγματικα σε βυθιζει...
Μαγευτικό τραγούδι....
Καλημέρα!
Πρωτόπλαστη,
Ναι, ήθελα ν' αποτυπώσω -όσο καλύτερα μπορούσα- τη θέα που βλέπω από εδώ κάτω, στο βυθό...!
Πράγματι, είναι ένα από τα πιο "δυνατά" τραγούδια που έχω ακούσει. Συγκλονιστικό θα έλεγα (υπό προϋποθέσεις)...
Christina noe,
Για το τραγούδι τα είπα!
Καλημέρα και σε σένα (καλησπέρα μάλλον!)! :)
το'χω λιώσει αυτό το cd. Αλκίνοος, αγαπημένος.
Παρομοίως. Και το σιντί και το εμ-πι-θρί!
Μου αρέσει πάρα πολύ και η ερμηνεία της Αλεξίου (στο πρόσφατο "λάιβ").
Δημοσίευση σχολίου