Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Μια μικρή ιστορία για τρένα

Βγαίνουμε (μωρό μου) βγαίνουμε μέσα απ' το τούνελ;

Ή, μήπως, τώρα μπαίνουμε σ' αυτό;


Κι εκεί που ήμουν έτοιμος ν' ανέβω τη σκάλα με μεγάλες δρασκελιές...


Η πορεία σταμάτησε απότομα. Κάτι το "απαγορεύεται", κάτι ο κίνδυνος του θανάτου, δεν ήθελε πολύ για να γίνει η ανάβαση κατάβαση...


Κι έμεινα στη φυλακή μου, να κοιτώ το τρένο να φεύγει, ανήμπορος να το σταματήσω ή να επιβιβαστώ σ' αυτό...


Και αυτό απομακρυνόταν όλο και περισσότερο...


Και πήγαινε όλο και πιο μακριά...


Ώσπου χάθηκε τελείως από το οπτικό μου πεδίο. Κι εγώ έμεινα στο ίδιο σημείο, να κοιτώ τις άδειες γραμμές...


Βγαίνουμε (μωρό μου) βγαίνουμε μέσα απ' το τούνελ;

Ή, μήπως, τώρα μπαίνουμε σ' αυτό;

ΤΕΛΟΣ

2 σχόλια:

Μαριάννα είπε...

Πάρα πολύ όμορφη ιστορία!! Αν και μελαγχολικη

Εν Πλω είπε...

Η αλήθεια είναι ότι ήμουν σε ψιλομελαγχολική φάση όταν την έγραφα. Και ψιλοείμαι ακόμη... :D

Σ' ευχαριστώ!